Zor Günlerin Düşkünleri

When you walk through a storm.
Hold your head up high.
And don’t be afraid of the dark.
At the end of the storm.
Is a golden sky.
And the sweet silver song of a lark.

Walk on through the wind.
Walk on through the rain.
Tho’ your dreams be tossed and blown.
Walk on, walk on.
With hope in your heart.
And you’ll never walk alone.
You’ll never walk alone.

Fırtınaya karşı yürürken.
Başını dik tut.
Ve karanlıktan korkma.
Fırtına sona erdiğinde.
Altından gökyüzü.
Ve tarlakuşunun tatlı gümüş şarkısı.

Fırtınaya karşı yürü.
Yağmura karşı yürü.
Hayallerin sarsılsa ve yıkılsa da.
Yürümeye devam et, yürümeye devam et.
Kalbinde umutla.
Ve asla yalnız yürümeyeceksin.
Asla yalnız yürümeyeceksin.

Oscar Hammerstein II’nin sözlerini yazdığı ve Richard Rodgers’ın müziğini bestelediği şarkı,  Liverpool futbol takımı taraftarları ile özdeşleşmiştir. Şarkının sözleri anlamlıdır.

Keşke herkes fırtınada başı dik yürüyebilse, bu kadar dayanıklı olabilse. Bu biraz da fırtınanın büyüklüğüne ve süresine göre değişir. Herkes fırtınaya karşı yürüyemez, bazıları diz çöker, bazıları düşer.

2002’den beri yaşadığımız fırtınada çok kişi diz çöktü.

İlk diz çökenler, yetmez ama evetçilerdi. Sonra demokrat olduğunu düşündüğümüz pek çok ünlü-ünsüz kimseler geldi.

Pek çoğu bu diz çökmesinin ödülünü aldı. Bazıları da ödülünü alamadığı gibi, edindiği ödülleri fazlası ile geri verdi. Mesela Salih Memecan, bir süre eşi Nursuna Memecan, iktidar partisinden milletvekili oldu. Kendisi de hem Sabah gazetesinde köşesinde çiziyor, hem ATV’de Bizim City, hem de TRT Çocuk’da Bizimkiler dediği civcivli çizgi filmini yapıyordu. Bir gün hepsi bitti, o da son bir muhaliflik karikatürü yaptı ve kayboldu gitti.

Bu şekilde düşenlerden, en kötü düşen kişi, fikrimce Yağmur Atsız’dır.

Kendisini ırkçı yazar Hüseyin Nihal Atsız’ın solcu ve demokrat oğlu olarak sevmiştik. Zülfü Livaneli’nin bestesi ile dilimize dolanan Günlerimiz ve Gece Gelen Yolcu şiirlerinin şairiydi. Peki, kendisine yetmişinden sonrasında böylesine dönmek, kendisine sevenlerle böyle kavga etmek yakıştı mı?

Önce şiirlerini besteleyen eski dostu Zülfü Livaneli ile şiirlerinin telifi üzerine kavga etmekle başladı. Sonra yıllarca yazdığı Cumhuriyet gazetesi ve tün solcu arkadaşları ile kavga etti. Son vukuatı da, Kobane’de İşid’e direnen ve düpedüz katliamı bekleyen halka hakaret etmesi oldu. Oysa daha az önce, yıllarda geçse az önce, Hırant Dink’in ardından ben de Ermeni’yim dememiş miydin?

Biz seni ırkçı babanın demokrat oğlu olarak sevmiştik. Peki ölümü beklerken, son umutsuzlukla direnen halka,tam da babanın tarzında saldırman nedendi Yağmur bey? Oysa babanıza en azından ideolojinize sadakatiniz açısından sadık olabilirdiniz? Kendisi 1944 Nisanından, 1949 Eylülüne kadar beş yıldan fazla işsiz kaldığı halde yolundan dönmedi. Son dergisi Orkun’da bile Nazi dostlarından aldığı resim, karikatür ve fotoğrafları kullandı. Sonuçta ideolojisi için adından oluşan bir şan bıraktı.

Oysa oğlu olarak Yağmur, Star gazetesinden de kovulunca, ardından kullanılıp, atılmış bir yandaş bıraktı.

Yağmur Atsız gibiler pirinçteki siyah taşlardır.

Asıl pirincin içindeki beyaz taşlardan korkmalı. Bu beyaz taşlardan biri de Cezmi Ersöz’dür. Kendisi 1990’lı yılların çok satan dergisi Leman’ın, çok okunan yazarıydı. Dergi kaç satıyordu bilmiyorum ama Isparta’ya Perşembe ya da Cuma günleri gelir, Pazartesi, Salı gibi biterdi. Kendisi de derginin tam ortasında yazı yazardı. Sigaralı meşhur bir pozu vardı.

O yıllara Leman’daki hava,  hiçbir basın organında yoktu. En çok satan haftalık yayındı, reklam almıyordu, neredeyse sıfır iade alıyordu, en radikal görüşleri savunuyordu. Hem dergicilik, hem de kafe işletme Leman’la başladı. İstiklal LemanKafe’nin ardından diğer büyük şehirlerde arka arkaya Leman kafeler açılmaya başlandı. Sonra bu günkü Bayan Yanı’nın ananesi olacak Pazartesi ve şu yıllarda altın çağını yaşayan aylık edebiyat dergilerinin (Ot, Kafa, Bavul, Kafka Okur vs) atası olan Öküz, aylık çizgi roman dergisi Lemanyak ve gezi dergisi Git’i çıkardı. (Bunlardan bir tek Git tutmadı. Zira Leman grubu hep en ucuz kâğıda basıldı ve gezi dergileri için gerekli fotoğraf kalitesini tutturamıyordu.

Leman’ın ve uzantısı dergilerin diğer bir özelliği de marjinallikleri ve marjinal hayatı savunmalarıydı. Cinsel faşizme hayır diyerek, kadına karşı şiddete ve homoseksüel haklarına yer veren bir dergiydi.

Okur köşesi, şimdilerdeki twitter gibi etkin bir kamuoyu oluşturma aracıydı.

Susurluk kazası sonrası meşhur Bir Dakika Karanlık eylemi Beyoğlu Leman Kültür’den başlamıştı.

Leman’ın ve diğer karikatür dergilerinin (Penguen, uykusuz vs) tiraj azalması, sosyal medyadan çok öncesidir.  Doksanların sonlarında, iki binlerin başlarında Leman ve diğer karikatür dergileri, muhalifliği azalttı. 2001-2002 gibi de Lemanmobil adlı dergi-broşürü Turkcell bayilerinde gördüm.

Bu dergiden çıkan şovmen ve sinemacı Cem Yılmaz ise en baştan apolitikti ve apolitik komedyenler devri onunla başladı. Tam da AKP iktidarı öncesi ve AKP’nin ilk yıllarında (2010 yetmez ama evet referandumu öncesi) dergiler de yavaş yavaş apolitikleşti.

Bu dergilerin propagandasını yaptığı ÖDP (Özgürlük ve Dayanışma Partisi) ve bu parti sempatizanlarının kurduğu KESK (Kamu Emekçileri Sendikaları Konfederasyonu), önce iç çekişmelerle zayıfladı, sonra kendisini HDP’ye hizmetçi yaptı.

Bu süreçte önce Cezmi Ersöz’ün, sonra Nihat Genç’in yolları Leman’dan ayrıdı. Nihat Genç ulusalcı oldu ve şu sıralar Odatv.com’da yazıyor. Cezmi Ersöz’se Arka diye küçük bir dergide yazmakta ve doksanlardaki şöhretinden çok uzakta.

Kendisi en son Hürriyet gazetesine verdiği röportajla gündeme geldi. Bir de epeyden beri ilk defa bir kitap, roman çıkarmıştı. Eş değiştirme ve grup seksi övmek ile nasıl bir tiraj yakalayacak merak ediyorum. Ben röportajdan önce aldım ve yarıda bıraktım. Leman yazılarını uç uca eklenmişi gibi bir şey.

Hani siz doksanlarda o zamanlar Aydın Doğan’a ait olan Hürriyete düşmandınız.

Sen o zamanlar bizzat Hürriyet’in bir kadın yazarı ile (galiba Perihan Mağden’di, hatırlamaya üşeniyorum) kavgalıydın. O kadın sana gece nöbetine kalan hemşirelerin yazarı falan diyordu.

O zamanlar Hürriyet ve merkez medya denen garabetin az da olsa bir inandırıcılığı vardı.  Ancak Ertuğrul Özkök’ün fotoşoplu, Vay Şerefsiz manşetli haberinden sonra o inandırıcılığı ve saygınlığı da tanımıyordunuz.

Şimdi iyice dibe vurmuş merkez medyaya bu nice yaltaklanmadır. Onlar en azından sizin hayal bile edemeyeceğiniz paraları kazandı. Siz ise Leman mobil ve ona benzer ucuz işlerle tüm itibarınızı çöpe attınız. Ben şimdi nasıl diyeyim bu adam benim arkadaşımdı diye.