YENİDEN DEVLETLEŞTİRMEK ZORUNDAYIZ

 

Lübnan'daki patlamalar, ulusal sanayinin önemini gösterdi. Rusya'nın yaptırımlara dayanması ulusal sanayisi ve ulusal interneti interneti sayesinde. Mail.Ru, Rutube, Rugram, Telegram gibi siteler, Rusya'yı internet yaptırımlarına karşı koruyor. Bütün bunlar Putin'in, Yeltsin sonrası kamulaştırma operasyonları sayesinde oldu. Yerli sanayi sadece yaptırımlar değildir. ithale bağlı kalmak, elinizi-kolunuz bağlar.  Kıbrıs harekatından sonra Yunanistan'ın, Türkiye'ye savaş açamamasının temel sebebi, pek çok üründe ithalata bağlı olmasıdır.

Türkiye, Özal'dan bu yana ne yapmıştır? Özelleştirmelerin bir sonucu da ülkede pek çok şeyin ya hiç üretilememesi yada ithale bağlı kalınmasıdır. Ülkemiz kağıt ihracatçısı iken, kağıtta ithale bağımlı hale gelmiştir. Pilde tamamen ithale bağlıyız. İşin ilginci Aselsan pil fabrikası özelleştikten sonra Pilsa başta olmak üzere özel pil fabrikaları da kapanmıştır. Pilden ne olacak diyorsunuz, halen pek çok alet-edevat, alkalin  pille çalışmakta. Korona salgını sırasında Hıfzıssıhhayı keşke kapatmasaydık değimiz gibi bir gün Tuzla cip fabrikasını kapattığımıza da pişman olacağız. (Pek çok kişi, öyle bir fabrikanın varlığından ve Tuzla ciplerin varlığından habersizdir.)

Olay sadece devletin güvenliği değildir. Halkımız Özal iktidarından beri sistematik olarak fakirleştirilmektedir. Sadece üretim araçlarını değil, satış dükkanları da tekel olduğundan, dünyanın en kalitesiz ürünlerini, en pahalıya almakta.  Dünyanın en yavaş internetlerinden birini kullanmakta, en fazla parayı ödemekte. Elektrik, su ve diğer hizmetlerde de durum farklı değildir. Özelleştirmeler, her türlü mal ve hizmeti, bir avuç aç gözlü kartele vermiş, halkı onların insafına bırakmıştır. Gıda başta olmak üzere pek çok mal ve hizmet, tekellerin elindedir. Rekabetin gizli eli tamamen palavradır. Tarih boyunca pek az  görülnüş ve görüldüğü sürelerde de pek az yaşanmıştır. Bu tezin asıl sahibi Adam Smith bile, İskoçya Gümrük bakanıyken, İngiltere'den gelen kumaşlara yüksek gümrük uygulamıştır. Tarihte saf liberal ekonomiyi bulmak, sosyalizmi bulmaktan daha zordur. Mesele devletin  müdahalesi değil, bu müdahalenin kimden yana olduğudur. Yıllarca halkı, Komünistler sizin mülklerinizi devletleştirecek diye korkutan Kapitalistler, şimdilerde devlet eli ile bu mülkleri büyük holdinglere vermektedir.

Burada sorun, siyasettir, kitlelerin her az ve her zaman siyasi gelişmeleri kendi çıkarı için kullanmasıdır. Hiç bir büyük burjuvanın, tarikat şeyhinin veya üst düzey bürokratın, seçimleri umursamadığını görmezsiniz.  Yada bu kişiler için siyaset, dört yada beş yılda bir oy vermek değildir. Böyle büyük servetleri yönetenler,  siyaset yapmak için seçim zamanının gelmesini beklemezler. Hiç bir siyasi lideri de yüceltmezler. O lideri terk etmek için baraj altı kalmasını beklemezler. Zülfü Livaneli, bir röportajında; Avrupalılar her seçimde ayrı partiye oy vermeleriyle, Orta Doğuluşar da dededen toruna eynı partiye oy vermeleriyle övünürler demişti. Ben buna bir de özellikle taşra şehirlerinin yerlilerinin her zaman belediyeyi iktidar partisinden seçmeleri ile övünmelerini ekleyeyim. Oysa Özal zamanından beri sizi fakirleştiren politikacıları, icabında en güçlü olduğu zamanda oyunuzu vermeyerek terbiye edebilirsiniz. Bir de partinizin her politikasını desteklemek zorunda değilsiniz. İktidarın bir icraatı, kime yarar diye düşünmelisiniz. Özelleştirmeler, medya imparatorları başta olmak üzere kamu mallarını yok pahasına alan burjuvalara yarar, özelleşmeden sonra pek çok ürünü daha pahalıya alacak olan sana değil.

Diğer bir hususta, gene Özal döneminden beri sistematik olarak yok edilen ve güçsüz düşürülen kooperatiflerle ilgili. Fiskobirlik yılarca fındık üreticilerinin güvencesi oldu. Antbirlik, Çukobirlik  gibi kooperatifler, üreticiyi korur yada korumaya çalışırdı. 12 Eylül ve Özal iktidarları ile başlayan süreçte Türkiye'de kooperatifçilik sistematik olarak batırıldı. Kooperatifçiliği yeniden ayağa kaldırmalıyız. Ülkenin fındık üreticileri bir İtalyan firmasına mahkum olmuş durumda.

Özelleştirilen pek çok kamu kuruluşu, satılan pek çok kamu mülkü var. Bir de peşkeş çekilen, ihsan olarak verilenler var. Bunları da bir şekilde devletleştirmek zorundayız. Hem devletçilik olmadan Atatürkçülük olmaz; hem de halkın refahını vahşi piyasaya bırakamayız. 

AHLAKSIZLIK VE DİN

 Yıllarca ahlakı, dine bağlı zannettim. Beni bu konuda ilk uyaran Alman Filozof İmanuel Kant'ın kitapları oldu. Kant, gerçek ahlakın ceza korkusu yada ödül arzusu olmadan ahlaklı davranış olduğunu söylüyordu. Kant, aydınlanmayı da kendi aklınca düşünmek, ergin olmama durumundan kurtulmak gerektiğini söylemişti. Kant, kendi aklınla düşünmeye cüret et, diyordu.

https://onbinkitap.blogspot.com/2021/07/felsefenin-almanyay-birlestirmesi-2.html

Cennet hayali ile masum insanları öldürenleri bir düşünün! Cennet vaadi insanları nasıl da vahşileştirebiliyor, inanılmaz! Ben gene de 17 Aralık 2013'e kadar dinin, toplumu bir arada tutan sıkı bir bağ olduğunu düşünüyordum.17-25 Aralık yolsuzluk operasyonları öncesinde bu ülkenin en az beşte biri, yani %20'i o malum cemaattendir. Yemin ederim ama bu vakitten sonra ispatlayamam. (Adını yazmıyorum ama arama motorları (hem Google, hem Yandex) ve Facebook, sansüz uyguluyor.) Oysa örgütleri, 25 Aralıktan sonra 1 hafta dayandılar. Sonra aynen dağıldılar. Önce esnaf terk etti. Meşhur Zaman gazetelerini gözümüze sokan esnaf, gazete dağıtıcılarını kovmaya başladı. Ardından da memurlar terk etmeye başladı. Din, insanları birbirine bağlayan sıkı bir bağ değilmiş demek ki diye düşündüm. Sonra beni dinsiz (pozitivist-agnostik) yapacak sürece girdim.

Dinler tarihinde, ilk dönemlerle ilgili masumiyet efsaneleri vardır, asrı saadet gibi. Dinlerin tarihini incelediğimizde, böyle masum bir asrı saadet çağının hiç olmadığını görürüz. Uhud dağında okçular, yağma amacı ile yerlerini terk ediyor ve yenilgiye sebep oluyorlar. Sonra onlar için hukuk değişiyor, okçulara yağmadan ciddi bir pay ayrılıyor. Bizzat peygamberden yana savaşan savaşçılara cennet vaadi yetmiyor, daha fazla yağma hasıları istiyor. Üstelik İslam dini var olmaya çalışıken oluyor bunlar. Sonra Kerbela olayı, on aylıkken okla öldürülen, peygamberin öz torunu Ali Asker'i pek çok Müslüman, özellikle Sünnilerce bilinmez. Şii-Alevi toplulukları da, İmam Hasan'ın neden babasının intikamını almadığı, savaşmaya isteksiz olduğu anlatılmaz. Kendisi bir seks bağımlısıydı. Hemen her hafta, on üç- on beş yaş arası bakire kızlarla muta nikahı yapıp, haftasında boşanıyordu. Medine'de aileler,  peygamber soyundan torunumuz olsun diye buna göz yumuyor, torununun bu alışkanlığı, dedesi olan peygamberce yüceltiliyordu.  Yani dinler, kuruluş çağlarında da çok masum değillerdi. Masum olsalardı, bu masumiyet, şu anki din adamları ve dini topluluklara da yansır, din adamları bu kadar kötü olmazdı.

Bu blogda din aleyhine bir sürü yazı yazdım. Link verip durmaktan da sıkıldım. Bu konuya tekrar dönmemin iki sebebi var. Biri İsrail-Filistin savaşı ama İsrail dolayısı ile değil. İsrail aslında çok da dinsel bir devlet değil. Her yıl Tel Aviv'de LGBT Onur Yürüyüşünün sorunsuzca yapıldığını düşünürsek,  öyle din saplantılı bir ülke değil. Oysa İran, adı üstünde İran İslam devleti ve her şeyin başı dini lider. İran anayasasına göre tüm meclis yada referandumla halkın yüzde yüzü onaylasa da dini lider yada dini konsey veto ederse, o yasa çıkmaz. Her şey dine bağlı. Hizbullah desen, adı zaten Allah'ın partisi demek. İsrail, İran'ın devlet konuğunu, devlete ait misafirhanede öldürebiliyor. Lübnan Hizbullah'ının mesaj aletlerini bir bomba gibi patlatabiliyor. Demek ki İsrail, pek çok Lübnanlıyı ve İranlı'yı satın almış. İçeride pek çok ajanı-iş birlikçisi var. Ben, hem İrab'a, hem de Lübnan Hizbullah'ına, iktidarları süresince zengin ettiklerine bakmasını önereceğim. Onlarla da şimdiye kadar çoktan dünür olmuşlardır. İkinci Dünya savaşının sonuna doğru Hitler, kayınçosunu (Eva Braun'un erkek kardeşini, evlenmeden bir kaç gün önce öldürtmüştü.), Mussolini'de damadını idam ettirmişti.

Gazze işgali konusunda İslam ve Arap dünyasının duyarsızlığı ve iki yüzlülüğünden de bahsetmeliyiz. Ben 1967'de Arap ordularının, küçücük İsrail karşısında altı(6) günde yenilmesine şaşırmıştım, meğer altı saatte yenilmemiş olmasına şaşırmalıymışım. Gazze'ye Arap dünyası düpedüz sırt çevirdi. Pek çok Arap-İslam ülkesinde Filistin lehinde gösteri yapmak, hatta Filistin bayrağı açmak bile yasak. Filistin'e, sayısı bir milyon kadar olan İsrail vatandaşı Araplardan ve hatta Batı Şeria halkından bile doğru dürüst bir destek yok. Görünüşte Gazze destekçisi olup, kafe basan, kola döken ama İsrail'e ürünün hasını satan bir kesim var ki, onlar bambaşka bir yazı konusu.

Sonra sekiz yaşında öldürülen kız, Narin Güran olayından bahsedeyim. Cinayetten daha korkunç olan delil saklama çabaları. Yalan ihbarlar için tek kullanımlık sim kart kullanmalar, cesedi profesyonelce dereye gömüp, DSİ (Devlet Su İşleri) çalışanı akraba sayesinde baraj kapaklarını açıp,  suyu yükseltmeler, ceset iyice çürüyüp, deliller kararınca itirafçının ortaya çıkması; daha neler neler? Sanki Jean Christophe Grange yada Chck Palahniuk romanlarının fantastik evrenlerindeyiz gibi hissettim. Böyle fantastik ve vahşice ceset yok etme şekilleri, benim bildiğim MOSAD, KGB,CIA, MI6 gibi istihbarat örgütleri, Cosa Nostra, Ndrangetha, Medelin arteli, Tijuana Karteli gibi suç örgüleri  veya terör örgütleri yapar.  Orada da cezalandırılan muhbir, köstebek, iki taraflı ajan veya rakip çete üyesi falandır. Burada ise söz konusu olan şahıs, sekiz yaşında bir çocuk. Sekiz yaşında bir çocuğun katilini bu kadar koruma çabası neden, üstelik tüm köy halkınca? İşin içine iktidar partisinden birilerinin sözlerinin de karışması da işi daha tiksindirici yapıyor. Bu olayda tarikat parmağını da kimse inkar edemiyor.

Dindarlık suça engel değildir. Görünmeyen bir tanrının, ölümden sonrası vereceği cezadan korkacak çok az kimse vardır. Genel anlamda suçlular, dinsiz de değildir. İstediğiniz polis, savcı, hakim yada gazeteciye sorabilirsiniz. Hatta  şeyhleri ölünce üçe bölünen tarikatı düşünün yada araştırın.  ( Sosyal medya siteleri ve arama motorları, bu isimlere bir çeşit sansür uyguluyor. Bu yüzden artık doğrudan adlarını anmamaya özen gösteriyorum.) Bu tarikatın Adıyaman'daki dergahına, tövbe ipini tutmaya ne kadar çok  giden var, görüyor musunuz? Sadece Adıyaman'a tövbeye gidenler suçu bıraksa, ülkede suç oranları sıfıra yaklaşırdı. Hemen her tarikat, bir şekilde tövbe etme töreni yapıp, sabıkalıları kabul ediyor. O kadar çok tövbeye rağmen ülkede suç oranları düşmüyor. Çünkü onlar tövbe falan etmiyorlar, sadece ara veriyorlar. Ömür boyu suç dünyasında yaşarsanız, çoğu kez uzun ömürlü olmazsınız. 27'ler kulübü üyesi müzisyenler gibi bir köşede ölü bulunursunuz. Son yıllarda en canice suçluların bile doğru-dürüst  tutuklu yargılanmaması yada ağır hapis yatmamasının sebebi bunda aranmalı.

Mantık ve akıl dışı bir durum olan metafizik ceza, hele de ölümden sonra verilecek bir ceza, kimseyi suçundan vazgeçirmez. Dini inancını, işleyeceği suçu affedecek, hatta yüceltecek hale getirir.  Dini, suçun acısını alacak morfin gibi kullanır. Bir de dini, sanki her an suçtan vaz geçeceği imajını vermek için kullanır. Son bir kaç yıldır moda olan gündüz programlarına yada suçlularla röportajlara falan bakın. Hepsinin de dilinden Allah kelimesi düşmüyor.

Ahlakı objektif ve nesnel kriterlere dayandırıp, ahlaklı davranmayı ödül arzusu yada ceza korkusu yerine, kendimize ahlaklı yaşamayı görev edinmemiz gerekir. Metafizik sübjektiftir ve herkesin bizim metafiziğimize uymasını veya inanmasını bekleyemeyiz.(Kant'ın dediği gibi) Dinin somut iktidarını yaşayan toplumlarda ahlakın ilerlediği ve böyle toplumların daha güvenli olduğunu tarih yazmaz, kimse de bunu gözlemlememiştir. Hele de baskı toplumları, iki yüzlü ve kaypak toplumlar yetiştirir. Stefan Zweig'in, Vicdan Zorbalığa Karşı kitabında okudum bu önermeyi. Kitap, Calvin'in Cenevre'de nasıl bir din diktatörlüğü kurduğunu anlatıyor. Protestanlık, iddiasına göre dünyanın en özgürlükçü mezhebidir. Hatta Max Weber'in meşhur  tezi buna dayanır. Ona göre Kapitalizm, özgürlükçü ve ahlakı bireye dayandıran yapısıyla kapitalizme temel olmuştur. Oysa Protestan din adamları da eline güç geçince, şeriat gereği zorbalık yapabiliyor hatta diri diri adam yakıp, bu idama muhalif sesi ülkesini terk etmeye zorlayabiliyor.

Ahlakı dine ve matafizik ve çoğunlukla ölümden sonraki ceza-ödül sistemine bağlamak, ahlakı çöketir, Son 22 tıl bir yana son 44 yıldır (12 Eylül'den beri) yapılan budur.

Bir Mektubun Tanıklığında 6-7 Eylül Olayları- Berat Alanyalı (Mehmet Gider)

 

Babamı yitirişimizin ardından, onunyaşam boyu titizlikle sakladığı evrakı toparlamak,  üç kızı arasında bana düştü. Üzerinde babamın el yazısıyla 'eski mektuplar' o büyükcek zarfı bulduğumda, içinden böyle bir belge çıkmasını beklemiyordum. 25 Eylül 1955 tarihli mektup, amcam Mehmet Gider tarafından babam Mustafa Gider'e yazılmıştı ve Cumhuriyet tarihimizin en üzücü olaylardan birine tanıklık niteliği taşıyordu.

Amcam 6-7 Eylül olaylarının ertesinde, bir seyahatten döndüğü 8 Eylül 1955 günü Fener semtindeki evine  ulaşmak için İstikla caddesinden geçmiş, o kaosun acı izlerini gözlemlemişti. Abisine ' Bu hadiselerin hiçbirini gazetelerde bulamazsınız' notuyla aktardığı ayrıntılar yazının gücüyle kalıcılık kazanmış, şimdi sivil bir tarih belgesi sayılacakmektubun satırlarında canlanıyordu.

Aktardıkları 8 Eylül-Taksim gözlemlerinden ibaret değil. Mektup, 17 gün sonra kaleme alınmış. Bu sürede amcam, İstanbul'un diğer semtlerinde yaşananları ve olayların tanığı kimi yakınların gözlemlerini de derleyip, mektubuna almış. (Söz gelimi Kumsal sokağı, Yenikapı'da, teyzesinin oturduğu sokaktır.)

1931-1980 yılları arasında yaşayan amcam Mehmet Gider, floresan lambaları doğru akımla yakmayı icat etmiş bir elektirik teknisyeniydi. Tophane Sanat Enstitüsü Elektirik bölümündeki mezuniyetinden sonra bir süre gazetecilik yüksek okuluna devam etmiş. Askerlik nedeniyle yarım bırakmış olsa da, mektuptski ayrıntılı gözlemleri bu okulda edindiği formasyona bağlanabilir..

Sadece olaylarla ilgili kısımda yer verilen mehtup sonunda 'devamı var' notu okunuyor, ancak bir devam mektubu bulamadım. Belki kaybolup gitti, belki devamı sözlü geldi. Elimdeki kadarı, 6-7 Eylül olaylarına ilişkin ayrıntıları ve o gün 24 yaşında olan bir Türk gencinin olaylara bakışını yansıtıyor.

Bu belgenin Dr. Erdoğan Keleşoğlu'nun pozitif yaklaşımıyla bu yayında yer bulmasından memnunşyet duyuyorum.

Ankara işi olmadı. Yaz olduğu için işler durgun. Bu son hadiselerden de işler adam akıllı durdu, bir hayli malzeme parçalandığı için malzeme bulunmuyor,  yeni hadiselerin tesiriyle yiyecek maddeleri de pahallandı.

6 Eylül gecesi biz Uludağ'da idik, vakanın oluşunu gözlerimizle görmedik. Ertesi gün hadiseyi İstanbul'a dönerken araba vapurunda duydum. Ve iyi olmuş dedim, fakat hakikat öyle değilmiş. Vapurdan inince Kadıköy'ün, Üsküdar'ın vaziyetinden işin fecaatini anladım. Üsküdar'dan İstanbul'a araba vapuru ile geçtik, Kabataş'tan eve giderken Taksim'den geçtik. İstiklal cad manzarası bana Mavi Ölüm romanını hatırlattı. Ve hakikatten o romanda anlatılan hadiseler İstanbul'da geçmiş, adeta dev bir adam gelmiş hallacın pamuk attığı aletle İstanbul'u atmış. İstiklal cad, Tünel cad üserinde sağlan altı dükkan saydım. O canım kürkler, naylon çoraplar, buzdolapları, çamaşır makineleri,  dikiş makineleri, İngiliz kumaşları her şey her şey paramparça. O muazzam dükkanlardan kullanılan sadece üç tane duvar kalmış, geriye kalan her şey çöpçüler tarafından bir haftada kaldırıldı. Bizim iş yaptığımız müesseselerden kazara ayakta kalan Papazyan ve Beyazıt'ta ayma. Ayma'nın da kalmasına sebep, yarısının Türk'ün olması. Arşimdis dört duvar, pardon vitrinden eser yok, şu halde yalnız üç duvar kalmış. Üç Mitakides de yerle bir olmuş. En fazla acıdığım Pak Koll. oldu, elde tutulacak hiç bir şey kalmamış, kasayı kırmışlar, paralarını ve bonolarını almışlar. Vitrin camları, kepekleri, içerideki cam, ayna, dolap, vitrin, her şey ama her şey mahvolmuş. Hiç biri kalmamış. Zaten her dükkan aynı vaziyette ya. Hoşuma giden yalnız Pak'ın sırasında ileride Güleryüz oldu, çok nale bir Rum'du, hak etmişti. 

Buraya kadar anlattıklarım ticarethanelerdi, zaten ne kadar anlatsam da manzaranın dehşetini ve fecaatini (fecaat diyorum çünkü ne olduysa bize oldu hakikatten fecaat, sıkıntı ve buhran başladı bile)  gözlerinizin önüne getirmeme imkan yok. (Mavi Ölüm'ü hatırla) Evlere yapılan tecavüzler ise yürekler acısı. İnsan zenginlerin önüne yığılan eşyalara pek acımıyor da, hoş bu yığından  eşya denecek veya  şu parça, şu yığınınmış diyebilecek bir hal kalmamış dağılan yün, pamuk yada kuş tüyünden anlıyor da, bu yorganmış, bu yatakmış diyebiliyor. Fakat fakirlerin eşyalarına bakınca insanın içi sızlzıyor. O kuş uçmaz, kervan geçmez Kumsalı Sokağı'nda bir evin önünde bir nesne gördüm, merak ettim, yakından tetkik edince bunun çamurlar içine atılmış dörtte bir yorgan olduğunu anladım. Bu öyle bir yorgan ki yüzü bir zamanlar Behiye teyze yapardı, nerede bir parça bez bulsa dört köşe kesip birbirine ekler yastık yapardı. Bu yorgan da aynı şekilde yapılmış, zavallı sahibinin üç metre bez alacak parası yokmuş ki onu öyle yapmış, bir namussuz, vicdansız çıkıp onu dört parça edip, çamura atmış ve muzafferane çiğnemiş. İçim sızladı, acaba bu zavallı şimdi nerede yatıyor, ne yiyor, belki bir zamanlar beğenmediği o parçalardan yapılma yorganı olmadığı için kim bilir nasıl üşüyor diye düşündüm. Ve evde oturanı sordum. 65-70 yaşında, şunun-bunun yardımı ile yaşayan ve tek başına oturan sessiz bir kadıncağızmış. Bu faciada rol oynayanların ne kalite adamlar oldukları bu vakadan belli oluyor. Bütün İstanbul içinde kurtulan ev pek seyrek. Zaten bizim sokak gibi kenar ve fakir bir sokak dahi kalmazsa var diğerlerini hesap et.

Kiliselere gelince:  İstanbul'da, Patrikhane'den maada kilise kalmadı. Langa kilisesi şöyle olmuş (Ünit'lerin evine karşı). Dört kamyon it, serseri, namussuz gelmiş, kapıları kırmışlar, içeriye hücum etmişler bazıları çabuk yanması için sağa sola benzin dökerken bir kısmı çan kulesini zaptetmiş, çanı sökmüşler, alkışlar arasında çanı yere atmış ve kahraman bir it çanı kilometre ile  çalıştırdığı bir taksinin ardına bağlamış ve zafer nişanesi olarak sokaklarda dolaştırmış. Kıpkızıl alevler taştan yapılma çan kulesini aydınlatırken bu rakipsiz savaşı (Tek başına koşup, birinciliği alan at gibi) kahramanlarından biri,  zaferin sarhoşluğu le vecde gelerek alevlerin arasına atılmış, çan kulesine çıkmış, binlerce düşmanla kahramanca dövüşüp zaptedilen bir kaleye bayrak dikermiş gibi bir eda ile kuleye bayrak dikmiş ve kıpkırmızı alevlerle  aydınlatan  bayrağın altında bir din kahramanı gibi ezan okumuş. Ertesi gün bu hadiseyi iftiharla anlatırken, askerler tarafından itibarla  ve kahramanlığına halel getirmeyecek bir şekilde Selimiye Kışlası'na misafir edilmiş, üç gün süren tören hazırlıklarından sonra bu kahramanlığına mükafat altı sene yemiş. Yine bir kilisede tecavüzü önlemeye çalışan bir papazı, mukaddes sakalına yazık olmasın diye  tıraş ettikten sonra (Bu arada kiliseye ateş verilmiş)  ihtiramla ateşe atmışlar. Bu hadiseyi görüp, sessizce seyreden bir papazı soğuk kanlılığına mükafaten sünnet etmişler. (Bu hadiselerden hiç birini gazetelerde bulamazsın)

Aynı geceden bir fıkra daha: Galata tarafında işlerini eksiksiz olarak bitiren bit sürüsü Unkapanı köprüsü üzerinden İstanbul tarafını kontrol etmeye gelirken tam köprü üzerinde Galata'ya geçmeye çalışan bir taksiye rastlarlar, bakarlar ki takside bayrak yok, hemen etrafını sarıp şoförü sorguya çekerken, bir kısmı taksiyi elleri üzerinde kaldırırlar. Elebaşı sorar: 'Bayrağın nerede ulan' Zavallı şoför: 'Abicim nereden bulaydım bayrağı, bugün bayram değil diye yanıma almadım'. Etraftan, 'Gavur bu Türk değil, atın köprüden aşağı' diye bağırırlar. Taksiyi elleri üzerinde tutanlar köprünün kanadına yaklaşırken  ne kadar anlatsa derdini dinletemeyeceğini anlayan şoför hemen eller üzerinde duran arabanın üzerine fırlar ve Türk-Müslüman olduğunu en pratik şekilde ispat eder. Araba alkışlar arasında yere bırakılır, yol açılır ve  rahatça toluna devam eder.  Bu arada kendisini kimse rahatsız etmesin diye bir bayrak hediye ederler.

Zarar ve ziyan dört beş milyarmış. Kapalıçarşı yandığına üzülmüştük. Şimdi belki elli tane Kapalıçarşı yandı.

Bu zarar ve ziyanı görüp, hadiseyi şöyle izah ediyorum: Sinirli biri, bir diğerine kızar, hırsını alamaz ve üstünü başını yırtar. Biz Yunanlılara kızdık, üstümüzü başımızı parçaladı,  Allah beterinden saklasın.

Zarar ve ziyanı bir tarafa bırakacak olursak bu hadise iyi oldu, çünkü bu keratalar epey yüz bulmışlardı. Şimdi bu abdestle bir hayli namaz kılarlar.

Etraftan iki bin lira alacağım vardı. Alacağım olan dükkanların hepsi parçalandı, tabi bizim mallarla beraber. Bakalım bir müddet sonra alabilecek miyim.

Ablamın Turgut, mahut gece icrayı sanat etmiş ve eve bazı şeyler getirmiş, tabii ne ablam ne enişte kabul etmezler, ellerinden alıp, çöp tenekesine atmışlar, bana söylediler. Ben de: 'Ne yaptınız, tenekeyi alan çöpçü sizi şikayet etse, haliniz harap olur'^dedim. Çöp tenekesine boşaltıp, içine atılanları ayırdılar , ben aldım ve İkinci şubeye teslim ettim.

İkinci şubede gördüklerimi ve İkinci şubede dayaktan iki yumrukla nasıl kurtulduğumu ve yine Eyüp Demokrat Parti başkanının davul zurna ile Fener Patrikhanesini nasıl bastığını, bundan sonraki mektubumda yazacak bir şey bulamazsam anlatacağım.

Haydi sana bir iki hikaye daha anlatayım: Mahut gece Bizim Selami (kayınbirader) çalışıyor imiş. 'Bir gürültü duydum, fırladım' diyor.  Onarın alt tarafı pasaj, pasaja girmişler, sağı solu kırıp döküyorlar, iş adam akıllı kızışmış, Rum, Ermeni, Türk arayan yok. Bir de baktım diyor: 'Haao tipinde bir herif, ya hamal ya arabacı, kepengin alt aynasına bir balta vurdu, aynayı yardı, tekrar balta vursa vakit kaybedecek, baltayı elinden bıraktı, iki parça aynanın birini bir eline, diğerin öteki eliyle tuttu ve bir buçuk  mm. kalınlığına ve aynı zamanda oluklu saç kepengi Amerikan bezi yırtar gibi iki parça edip, bir tekmede vitrin camını kırıp içeri daldı. Dükkan sahibi elbiseci imiş, bu zatı muhteremin sırtındaki ceketi lime lime,  önce onu çıkardı, bismilah dedi ve ceketi parça parça etti, askıdan bir ceket aldı,  her halde beğenmedi ki çıkarıp onu da parçaladı. Bu hal beş altı ceket üzerinde tekrar edildi ve son giydiğini beğenmiş olacak ki aynadaki kendi haline eğilip bir reverans yapıp teşekkür etti ve aynaya şöyle ayağının burnu ile dokundu, paramparça etti. Bu hali az ileride seyreden hal ve tavırları ile üniversiteli olduğu anlaşılan yüzü gözü kan içerisinde bir delikanlı ortada duran bir masa üzerine fırlayıp, 'Arkadaşlar biz buraya çapul ve yağmaya değil, Atamızın evine atılan bomba ile ruhumuzda yapılan tahribatın aynını, misillemesini yapmaya geldi, onların malına tenezzül etmeyiz ve etmeyeceğiz de dedi' dedi ve az önce ceketi giyene döherek seslendi: 'Arkadaş, sana hitap ediyorum. Çıkar onu ve yırt..' Adam afalladı, bozuldu, bir an karşı koyacak gibi oldu. fakat etrafında bakıp da kötü kötü kendisine bakanları görünce sırtındakini paramparça etti.

Hakikatten ilk önce çapul ve yağma olmamış,. Üniversiteliler işin çığrında çıktığını görüp çekilice meydan serserilere kalmış.

8 Eylül İstiklal caddesinden geçerken etrafta bir hayli sağı solu patlak lastik, alt köselesi kopmuş ve bir sicile bağlı bir hayli ayakkabı yırtık pırtık ceketlere rastladım ve hayretle bu civarda acaba hangi dükkan bu kalitede mal satıyor diye düşündüm.

Eniştem ve Ceyhun yazmama mani olmasalardı daha devam edecektim. Saat üçe çeyrek var. Allah rahatlık versin.

Devamı var 

(El yazısı ile)

 Ayın abicim,

Ay sonunda İzmir ve ayadın2a gideceğim demiştim. Ama olmadı Daha evvel yola çıktım. Mektubu postaya İzmir'den veriyorum. Yine yzarım. Seyahatim 15 gün sürecek. Selamlar.

    Toplumsal Tarih dergisi 269. sayı (Eylül 2024) Demokrat Parti Eyüp teşkilatının bizzat olaya katıldığını açıkça yazdığı için buraya aldım.

BEYAZ ORTADOĞULULAR-KÜLTÜREL KOMPRADORLAR

 

Başlangıçta niyetim Hakkı Çamur'un hikayesini ballandıra ballandıra anlatmaktı. Tuğba nazariyesine ret yazımı yazdıktan sonra, onun durumundan başlayarak, genel bir eğitim ve sınıf yazısı yazmaya karar verdim. Hakkı hoca, benim hayatım boyunca en çok kıskandığım kişiydi. Şu anda Kadir Has Üniversitesinde öğretim üyesi olduğunu düşünürsek, halen de kıskanmaktayım. Kendisini tanıdığım sıralar, ODTÜ'nün şimdilerde sadece yüksek lisans ve doktora programları açık olan, lisans bölümü daha o zamanlar kapanmış ola Beden Eğitimi ve Spor mezunuydu.  Hacetttepe üniversitesinde mastır yapmıştı ve o sıralar doktora da yapıyordu. Bense sadece Süleyman Demirel lisans mezunuydum, halen de öyleyim, akademik kariyer falan yapmadım. Ben spor da yapamadım. Kendisi üçgen vücutlu bir badiciydi. Sürekli zamparalık hikayeleri anlatır, belden aşağı espiriler yapardı. 35 yaşında öğretmen olmuştu ama asıl geçimi Avrupa Birliği projeleriydi. Bir derneği vardı ve her sene en az beş proje yapıp, para kazanıyordu. Bir de okullar veya diğer kamu-özel kurumlar için projeler yapıyordu. O zamanlar Ulusal Ajansla doğrudan muhatap oluyordun. Ulusal Ajans'ta herkesi denetleyemiyor, denetlese  bile projecinin kendi evrakları üzerinden denetliyordu. Daha doğrusu denetleyemiyordu. Okullar, bir proje tamamen bitip, raporlanma tamamlanmadan, yeni projeye başlamıyordu. Her proje de bir buçuk yıl sürüyordu. Oysa derneklerde bu sorun yoktu. Aynı anda beş- on proje yapabiliyor, bazen  iki yüz kadar kişiyi, çeşitli Avrupa ülkelerinde gezdirebiliyordunuz. Derneğe de dünyanın parası kalıyordu. Tabi papaz her zaman pilav yemiyordu. Ulusal ajans işe uyanıp, kabul edilen proje sayısı azalınca, derneğe giren para da azalınca, o da öğretmenliğe başvuruyor. (Şimdi okul yada öğretmen olarak başvuramıyorsunuz, ilçe milli eğitim müdürlüğü üzerinde başvuruyorsunuz. Derneklere ilgili benzer kısıtlamalar vardır. Özelikle malum tarikata bağlı okul ve dernekler iyi para kazanıyordu.

Ben Karakeçili'de iki sene kaldım. Kendisi benden bir yıl önce gelmişti ve benden sonra ne kadar kaldığını hatırlamıyorum. İlk yıl rahattı, haftada iki buçuk gün derse giriyor, onunda ayda bir gününü ilçede projelerle ilgili toplantılara katılıyordu. İkinci sene de okulumuzun müdürü değişti ve Hakkı hocanın saltanatı bitti. Toplantılar için valilikten olur kararı istedi. Dersleri dört güne yaydı.  Ona bir de İmam Hatip lisesinde sağlık bilgisi dersini verdi. Olay şu ki, birinci dönemin sonu, notları teslim ediyoruz. Kendisi daha önce sadece beden eğitimi derslerine girmişti. Dönem sonunda oku yönetimine notları teslim ediyoruz. O zamanlar daha e-okul yok. Bilsa diye bir şirketin programını kullanıyoruz, not girmek için. Sıra Hakkı hocaya geldi ve sürpriz, sadece bir yazılı sınav yapmış. Son dakikada öğrencilere sınav kağıdı doldurup,  ikinci notları da girdi.

İşin bomba tarafı şuydu ki, Hakkı hoca Hacettepe üniversitesinde,  ölçme ve değerlendirme alanında mastır yapmıştı ve o günlerde de gene bu alanda doktora yapıyordu. Buna rağmen, yasal olarak her dersten en az iki (o zamanlar ki yönetmelik gereği ders saati 3 ve daha fazla ise 3 sınav yapılıyordu) sınav yapılması gerektiğini bilmiyordu yada bilse de uygulamamıştı. 

Sonuçta ODTÜ-Hacettepe  mezunu da olsa, Hakkı hoca da bir Orta Doğulu be geri kalmış ülke insanıydı. Sonuçta o gözümüzde büyüttüğümüz üniversitenin adı Midle East, yani Orta Doğu değil miydi? Üstelik o kasaba lisesi için kendini niye kasacaktı ki? Oysa o ilçede her yıl yağlı güreş festivali yapılır halen. Güreşte çok iyi potansiyeller olabilirdi.

İşte beyaz orta doğululuk dediğim tam da bu. Harward Üniversitesinde doktora yapıp,  kırk yıllık mazisi bie olmayan saç ekim teknolojisinin, bin dört yüz yıl önce ölmüş peygamberce haram kıldığını söyleyen şeyhin dizinin dibine mürit oluyorsun. Gelişmiş ülke eğitimi alsan da, geri kalmış ülke insanı gibi iş yapıyorsun. Aynı şark-köylü kurnazlıkları, aynı vasat işlerle meşgulsün. En basit örnek,  Tansu Çiller.  Kendisi Arnavutköy Kız Koleji,  Robert Kolej (Boğaziçi Üniversitesi) mezunu, New Hamshire, Connecticut üniversitesi gibi ünlü üniversitelerde mastır, doktora yapmış birisiydi. Yaptığı siyaset, alaturka yada orta doğu siyasetiydi.

https://onbinkitap.blogspot.com/2022/04/tansu-cillerin-siyasi-tarihi.html

İlk başlangıçta anlattığım hikayeyi tekrar hatırlama sebebim, Ekşi'de taşra üniversitesi mezunları ile ilgili başlık görmemdi. Bayağı da yazı girilmiş. Böyle başlık açmak ve içine yazı yazmak da bir doğululuktur. Sırf ODTÜ yada Boğaziçilisiniz diye size tüm kapıların  açılmasını beklemek yada birilerinin size saygı duymasını beklemek, doğululuk, hatta orta doğululuktur. Bu tür okulları kökeni, Asurluların-Babillilerin, hatta  Sümerlerin, Birun denen saray okullarına dayanır. Osmanlı'nın meşhur Enderun mektebi, adını bile buradan alır. Galatasaray lisesi de, bu okulun modernize halidir. Kabataş Erkek Lisesi, taşra beylerinin çocukları için kurulmuştur. Arnavutköy Kız lisesi de, İstanbul'un seçkin ailelerinin kızları için yapılmıştı. İstanbul'un bu elit devlet liselerine girmek, 12 Eylül rejimi, bu okulları Anadolu lisesi yapıp, sınavla almaya başlayınca kolaylaştı. Yoksa iyi ve kökleri Osmanlı aristokrat yada bürokrat kökenli bir aile mensubu değilseniz, böyle bir okula kaydolmak haddinize miydi? Dış işlerine girmek için Mülkiye (Ankara üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi) mezunu olmak yetmiyordu, aynı zamanda Galatasaray liseli de olacaktınız. 1988'e kadar Mülkiyeli olmayan, kaymakam atanamıyordu. Kenan  Evren ve Turgut Özal, ardından da şu anki iktidar, kendi elitlerini yaratmak için, bu okulların ayrıcalıklarını yok ettiler. Kendi özel okullarını yada Kartal İ.H.L, gibi kendi okullarını açtılar. Gene de bu okullar, eğitim kalitesi sebebi ile tercih edilen okullar oldular.

Benzeri üst kalite, elit okulları Avrupa, hatta Amerika'da da vardır. Amerikan istihbaratını, bu günkü CIA haline getiren, Yale üniversitesinde, Kurukafa ve Kemikler diye adı Türkçeye çevrilen bir öğrenci kulübüdür. Öyle basit bir kulüp değil, babadan-oğula geçen, üyeliği ile bir çeşit Mason locasıdır.

Gene de iş hayatı, okul hayatından farklıdır. Tıpkı orta okulun liseden, lisenin üniversiteden farklı olması  gibidir bu. Ben çok fazla okul değiştirdim ve en kötü ve en iyi okulları da gördüm. İyi okullarda, yani fen liseleri ve proje okullarda öğrencilerin nasıl saatlerce ders çalıştıklarını gördüm. Çalışmayanlar da vardı, fen liseli oldukları halde mezuna kalıyorlardı, düşük puanlı yerlere gidiyorlardı. Ben de onlar kadar çalışsaydım,  ODTÜ-Boğaziçi'ni kazanırdım demeyeceğim. Anladım ki zeki olunca, zekanı biline çok çalışıyorsun. Sadece ders konusunda değil bu, her alanda bu böyle. Diyelim ki sporcusun ve şampiyon olabilecek potansiyeli görebiliyorsun. Her gün saatlerce antrenman yapıyorsun.

 Beyaz orta doğulular ise, halen orta çağdaki gibi, Osmanlı'da Enderun'dan mezun olur gibi,  makamlar kendilerine hazır olsun isteyip,  diğer oku mezunarı ile alay emek, orta çağcılıtır. Tamam, biz taşra üniversitesi mezunları kompleksliyiz. Büyük üniversitelerden yüksek lisans yada serfitika alsak, cv'mize yazarız. Lakin hiç birimiz, ODTÜ'lülerin ortak özellikleri yada İTÜ^lülerin şöyle olması diye bir şeyler yazmayız.

İşin acı gerçeği,  ülke şartlarına göre kaliteli olanlarda da olan kompleksli olma sonucu, toplumun geri kalmasıdır. Ülkende aynen sisteme uyuyorsun.  Yeşilçam yıldızlarına bir bakın. Oynadıkları filmler yüzünden, bu yıldızları fakir ve eğitimsiz ailelerden geldiklerini  zannedebilirsiniz. Oysa bir bakalım. Ahu Tuğba; Robert Lisesi ve Kanada, Concordia üniversitesi mezunu. Oysa Başar; Sait Mitchel Fransız lisesi mezunu. Hülya Koçyiğit,  konservatuar mezunu balerindir.  Filiz Akın'da TED Ankara kolejlidir. Filmlerinde bakarsanız, çoğunlukla vasat melodramdır. Aydemir Akbaş, o kadar Galatasaray liselidir ki, sırf mezun olabilmesi için, Mili Eğitim Bakanlığı onayıyla, ona tek kişilik tiyatro bölümü ve sınıfı açılmış, mezun edilmiştir. Bunar ve bunlar gibi bir sürü sanatçının filmlerinde aldıkları bu kalbur üstü eğitimi göremezsiniz.

Benzeri yüz küsur imzacı yetmez amacı aydınlarda da görebilirsiniz. 2008-2011 arasında, Balyoz- Ergenekon davalarının bir sahtekarlık olduğu biliyordum. O aydınların bunu nasıl anlamadıklarını da anlamıyordum. Yabancı dil bilmeyen, vasat bir taşra üniversitesinin, lisans mezunu bir öğretmendim ki, halen de öyleyim. Onlar ise kalbur üstü üniversitelerden lisans, yüksek lisansa, doktora yapmışlardı, yurt dışındaki namlı üniversitelerde eğitim görmüşlerdi. Hatta çoğu akademisyendi.

Onlarda eksik olan, batı ahlakıydı. Türkiye'de geleneksel, muhafazakar bir söylem vardır, batının ahlaksızlığını almayalım diye. Sanki doğunun ahlaksızlığı daha iyiymiş gibi. Rönesans'tan beri gelişen entellektüel-ayınlanma ahlakını da almak gereklidir. Eğitilirken değil, çalışırken de ileri bir milletin gerdi olmak, bir padişaha yada beye kul olmamak gereklidir.

MEB ders kitabında İslam Dünyası’ndaki bilim insanlarıyla ilgili yanlışlar: Prof.Dr. Yavuz Unat

 Millî Eğitim Bakanlığı’nın Beşinci Sınıf Fen Bilimleri Ders Kitabı’nda bilim insanlarına ilişkin verilen örneklerdeki hatalar ve doğrular…

Biruni, Güneş’in hareketlerinden mevsimlerin ne zaman başladığını belirlemedi
Fergani, Güneş’in kendi etrafındaki hareketini bulmadı
Ali Kuşçu, Güneş Merkezli Kuramı bulmadı, Ay’ın haritasını çıkarmadı
Caca Bey, bir gözlemevi değil bir medreseydi
Hezarfen Ahmed Çelebi’nin yaşayıp yaşamadığı bile belli değil
Akşemseddin’in mikrobu bulması imkânsızdı
Kindi, ışınların düz çizgi şeklinde yayıldığını keşfetmedi

Millî Eğitim Bakanlığı (MEB), “Türkiye Yüzyılı Maarif Modeli”ne ilişkin yeni ders kitaplarını yayımladı. 9. sınıf Tarih dersinin hedefleri arasına da “Türk-İslam medeniyetinin temel referansları olan millî ve manevi değerlerin uygulamalı olarak verilmesi esas alınmıştır” ifadesi eklendi. Bütün sınıfların kitaplarında dinsel ögelerin ağır bastığı görülüyor. Bu da bilim eğitimine ilişkin birçok tartışmayı gündeme getirdi.

Bu yazıda Beşinci Sınıf Fen Bilimleri Ders Kitabı’nda yer alan bilim insanları köşelerinde, İslâm Dünyası’ndan da örnek bilim insanlarımızla ilgili kısa eklere ilişkin bazı yanlışları değerlendireceğim. Burada yer alan bilgilerin çoğunlukla yanlış olduğunu belirledim. Yanlış kaynaklardan maalesef olmayan bilgiler üretilmiş. Bizim de bunları düzeltmek ve uyarılarda bulunmak görevimizdir.

Ord. Prof. Dr. Aydın Sayılı’nın öğrencileri olarak pozitif bilimin öneminin ve bilim tarihinin doğru bir şekilde anlaşılması ve öğrenilmesi için uzun yıllardır emek harcıyoruz. Ama maalesef birçok yalan-yanlış bilgiler internette dolaşıyor ve bu bilgiler de ders kitaplarına giriyor. Zira bilim insanlarımıza ilişkin kitapta yer alan bilgiler “güncel ağdan alınmıştır” ifadesiyle eklenmiş. Bu yanlışlar konunun yanlış anlaşılması ve değerlendirilmesi bir yana, tarihsel gerçekleri tahrif eden bir durumu da beraberinde getiriyor.

Kitabın 1. cildinin 53. sayfasında Biruni, Fergani, Ali Kuşçu ve Cacabey hakkında bilgiler yer alıyor.

Biruni, Güneş’in hareketlerinden mevsimlerin ne zaman başladığını belirlemedi
Biruni hakkında şu ifadeler yer alıyor: “Güneş’in hareketlerinden mevsimlerin ne zaman başladı­ğını belirlemiştir. Dünya’nın çapını, bugünkü değere çok yakın bulmuştur.”

Güneş’in hareketlerinden mevsimlerin ne zaman başladığı Biruni’den çok önce belirlenmiştir. Eski Mısır ve Mezopotamya astronomları mevsimleri biliyorlardı. Bu bilgi Antik Yunan’a sonra da İslam dünyasına geçti. Nitekim mevsimlerin başlangıçlarıyla ilgili bir çalışmasında meşhur Yunanlı astronom Hipparkos, Güneş’in hareketini açıklayarak Yer Merkezli Kuram’ın matematiksel analizini kuran Batlamyus’u büyük ölçüde etkiledi.

Biruni, Dünya’nın çapını (aslında çevresini ve buradan çapını) evet ölçtü. Trigonometrik yöntemi kullandı. Ancak bulduğu değer bugünküne yakın değil, bugünkü değerden biraz daha büyüktür. Gerçekte 9. yüzyılda Müslüman coğrafyacılar ondan çok daha önce kutup yıldızını esas alarak Yer’in çevresini ölçmüşler, bu değer çok iyi olduğundan uzun süre Doğu ve Batı’da kullanılmıştır.

Şöyle yazılsa daha doğru olur: “Hem bir astronom hem bir kimyager hem de iyi bir eczacıdır. Yazmış olduğu astronomi kitabında trigonometriye yer vermiş ve trigonometrik fonksiyonları birer orantı olarak olduğuna dikkat çekmiştir. Kimya alanında cisimlerin özgül ağırlıklarının belirlenmesi amacıyla bir alet geliştirmiştir. Eczacılık alanında ise ilaçların daha çok hekimler tarafından geliştirilmesi gerektiğini söylemiştir.”

Fergani, Güneş’in kendi etrafındaki hareketini bulmadı
Fergani hakkında şu ifadeler yer alıyor: “Güneş’in hareket eden bir gök cismi olduğunu, bilim tarihinde ilk keşfeden bilgindir. Kendi devrine kadar gök cisimlerinin ha­reketi biliniyordu. Ancak Fergani, Güneş’in de kendi etrafında batıdan doğuya doğru döndüğünü ifade etmiştir.”

Güneş’in hareket eden bir gök cismi olduğu yine antik dönemden beri bilinir. Zira Güneş eski astronomiye göre Yer’in etrafında dönen bir gökcismidir. Fergani, Güneş’in kendi etrafındaki hareketini bulmamıştır. Bu bilgi de yanlıştır. Ayrıca “Kendi devrine kadar gök cisimlerinin ha­reketi biliniyordu” ifadesi de ne anlama geliyor belli değil. Bundan kasıt bir sonraki cümleyle bağlantılı ise gezegenlerin kendi çevresinde dönüşü müdür? Oysa modern döneme kadar Güneş, Ay ve gezegenlerin kendi etraflarındaki hareketleri bilinmiyordu. Güneş’in hareketi meselesi nereden geldi peki? Fergani’nin eserini Arapçadan ben çevirdim. Benim doktora tezimdi. Fergani bu eserinden Güneş’in apojesinin değişken olduğundan söz eder. Evet bu bilgi döneme göre yenidir. Apoje bir gezegenin Yer’e en uzak noktasıdır. Yani Fergani Güneş’in kendi ekseni etrafında hareketli olduğunu değil Yer’e olan en uzak noktasının hareketli olduğunu söyler. Sanıyorum bu kısmı okuyanlar Güneş’in eksen hareketi var biçiminde yanlış yorumlamışlar.

Şöyle yazılsa daha doğru olur: “Yazmış olduğu astronomi kitabıyla özellikle Batı’da tanınır. 12. Yüzyıldan sonra Batı’da astronominin yeniden canlanmasında büyük etkisi vardır. Ayrıca çalışmalarından meşhur şair Dante de etkilenmiş ve kitabında Yer’in çevresine ilişkin verdiği değer Kristof Kolomb tarafından atıf yapılarak kullanılmıştır.”

Ali Kuşçu, Güneş Merkezli Kuramı bulmadı, Ay’ın haritasını çıkarmadı
Ali Kuşçu hakkında şu ifadeler yer alıyor: “Gezegenlerin Güneş etrafında belirli yörüngelerde hare­ket ettiği fikrini ortaya atmıştır. Gezegenler arası uzaklıkla­rı hesaplayıp Ay’ın ilk haritasını çıkarmıştır. Bu çalışmala­rından dolayı Ay’ın bir bölgesine “Ali Kuşçu” adı verilmiştir.”

Gezegenlerin Güneş etrafında dolandığı fikrini, yani Güneş Merkezli Kuramı bulmuş! Hayır. Tam tersine tüm astronomi yazılarında Yer’i merkeze almıştır. Konuyla ilgili ilk tez benim tarafımdan hazırlandı; son dönemde ise birçok yazısı incelendi. Böyle bir bilgiye rastlanmadı.

Gezegen uzaklıkları konusuna gelince: O dönemlerde gezegen uzaklıkları hesaplanıyordu. Bu konuyu ilk defa meşhur Yunanlı astronom Aristarkos gündeme getirmiş ve geometrik yöntemlerle Yer-Güneş arasındaki mesafeyi belirlemeye çalışmıştır. Yöntem doğru da olsa bulduğu değerler yanlıştır. Sonrasında konu tekrar tekrar gündeme gelmiş ve onun yöntemi kullanarak İslam astronomları da gezegenlerin Yer’e uzaklıklarının belirlemeye çalışmışlardır. Ancak Yer’in evrenin merkezinde olduğu görüşüne göre hesaplar yapıldığından ve gerçekte gezegenler muazzam bir uzaklığa sahip olduklarından değerler günümüze yakın bile değildir. Sadece Ay, Güneş ve Merkür ve Venüs’ün uzaklıkları aşağı yukarı tutarlıdır. Hatta modern döneme kadar tüm yıldızların uzaklıklarının eşdeğer olduğu kabul edilmiş, yıldızların birbirlerinden farklı uzaklıklarda olduğu ancak teleskopla yapılan gözlemlerden sonra anlaşılmıştır.

Teleskop olmadan hiçbir bilim insanının Ay’ın haritasını çıkartması da mümkün değildir. Böyle bir haritaya Ali Kuşçu’nun eserlerinde rastlanmamıştır.

Şöyle yazılsa daha doğru olur: “15. Yüzyılın en önemli bilim insanlarındandır. Osmanlı’da matematik ve astronomi bilimine olan ilgiyi arttırmıştır. Ay’ın ve Merkür’ün hareketlerini incelemiş ve bu gök cisimlerinin hareketlerini açıklamak için yeni yöntemler geliştirmiştir. Bu yöntemler Batı’da da etkili olmuş ve muhtemelen Güneş merkezli kuramın kurucusu Kopernik’i etkilemiştir.”

Caca Bey, bir gözlemevi değil bir medreseydi
Caca Bey hakkında şu ifadeler yer alıyor: “Anadolu’da, kendi ismiyle bir medrese kurdurmuştur. Bura­da pek çok bilginin yetişmesine öncülük etmiştir. Astronomi­ye olan ilgisi sebebiyle bu medreseyi de bir astronomi okulu hâline getirmiştir. Medrese, bir gözlemevi olarak da kullanıl­mış ve burada gök cisimlerinin gözlemleri yapılmıştır.”

Caca Bey Medresesi 1272 yılında Gıyasüddin Keyhüsrev b. Kılış Arslan zamanında Kırşehir valisi Nureddin Cibril b. Caca tarafından yaptırılmıştır. Mimari tarzı dikkate değer olan bu medresenin bir astronomi medresesi hatta bir gözlemevi olduğu söylenmektedir. Sayılı ve Ruben konuyla ilgi bir araştırma yapmışlar ve bu araştırmayı yayımlamışlardır. Ancak kesin bir sonuca varamamışlardır.

Caca Bey bir gözlemevi değil bir medresedir. Burada astronomi dersleri okutulmuş, ama astronomik gözlemler yapılmamıştır. Buna dair bir kayıt, kullanılan aletlere ilişkin bir detay da yoktur. Medresenin ortasında bir gözlem kuyusu olduğu söylenmektedir. Ancak bu da tartışmalıdır. Sayılı ve Ruben’e bulgularına göre bu kuyu, üst çapı 180 cm, alt çapı 260 cm olan 6 – 7,5 metre derinliğindeki bir kuyudur. Söylendiğine göre bu kuyunun dibinde su vardır ve gökyüzünden gelen gökcisimlerinin ışınları buraya yansıyarak gözlem yapılmaktadır. Sayılı ve Ruben suyun olabileceğine dair işaretler de bulmuşlardır. Ancak kuyunun derinliği dikkate alındığında 180 derecelik bir ufuk çemberinin kuyunun içindeki suya yansımayacağı açıktır. Dolayısıyla kuyu bu tür bir gözlem için hiç pratik değildir. Buna karşın bazı İslam rasathanelerindeki araçlar incelendiğinde rasatların bu şekilde değil de içine gözlemcilerin girerek gözlem yaptığını söyleyebiliriz. Nitekim bu şekilde kullanılan bir aracı 11. yüzyılda İbn Sina’nın kurduğu Hameden Gözlemevi’nde, 13. yüzyılda Nasirrüddin Tusi’nin kurduğu Merâgâ Gözlemevi’nde ve 1575 yılında Takiyüddin tarafından kurulan İstanbul Gözlemevi’nde görmekteyiz. Zaten gökyüzünün mükemmel göründüğü bir zamanda (ışık kirliliğinin olmadığı zamanlar) gökyüzüne bakmak yerine niçin kuyuya baksınlar?

Anadolu’da birçok medresede astronomi okutulmuş, bazı küçük gözlem araçlarıyla gün gece uzunlukları gibi ölçümler yapılmıştır. Ama rasathaneler gezegenlere ilişkin ölçümler ve matematiksel ölçümlerin yapıldığı ve bunların kaydedildiği yapılardır. Caca Bey medresesinde bu aletlere ilişkin yeterli bilgi olmadığı gibi kayıtlar yani “zic” adını verdiğimiz astronomik tablolar da bulunmamaktadır. Ola ki gelecekte bulunur biz de fikrimizi değiştiririz. Binanın duvarındaki kabartmalar da sadece süstür. Astronomik bir değeri yoktur.

Hezarfen Ahmed Çelebi’nin yaşayıp yaşamadığı bile belli değil
Kitabın 1. cildinin 97. sayfasında Hezarfen Ahmed Çelebi hakkında bilgi verilmiş: Oysa Hezarfen Ahmed Çelebi’nin yaşayıp yaşamadığı ve uçma deneyleri yaptığı tartışmalıdır. Yaşadığına ilişkin bir kayıt yoktur. Efsanevi bir kişiliktir. Sadece Evliya Çelebi’de geçer. Osmanlıca yazılmış bilim insanlarını tanıtan birçok eser vardır. Ancak hiçbirinde adı geçmez. Yaşadığı kanıtlanırsa bilim tarihinde bir keşif yapılır. Ancak henüz yaşayıp yaşamadığı bilinmezken böyle bir bilgiyi öğrencilere vermek hatadır. Konu akademik olarak tartışılabilir. Ancak akademik çevreler bile konuya dair net bir bilgi veremezken ortaokul öğrencilerine konunun doğruymuş gibi aktarılması yanlıştır. Ayrıca Wikipedia gibi bir kaynakta Hezarfen Ahmed Çelebi’nin doğum ve ölüm tarihleri verilmiş. Neye dayanarak bu bilgi verilmiş bilmiyorum.

Akşemseddin’in mikrobu bulması imkânsızdı
Kitabın 1. cildinin 143. sayfasında Akşemseddin hakkında bilgi verilmiş. Şöyle denilmiş: “Akşeyh olarak da bilinir. Mikrobu keşfedip bilim dünyasına tanıtmıştır. Tıp alanına sunduğu katkılarla birçok hastalığın ve ilacın keşfine kapı açmıştır.”

Henüz mikroskopun olmadığı bir dönemde Akşemseddin’in mikrobu bulması imkânsızdır. Onun en önemli eseri, Madde el-Hayât’tır.Bütün hastalıkların bitki ve hayvanlarda olduğu gibi, gözle görünmeyen tohumları olduğunu ileri sürmüş, bu nedene bazı tıp tarihçileri tarafından “henüz mikroskobun bulunmadığı bir zamanda mikrop fikrini ima etmiştir” şeklinde yorumlar yapmıştır. Ancak mikrobu ima etmesi mikrobu bulduğu anlamına gelmez. Madde el-Hayât’ta hastalıkların tohumlardan geçtiği ifadesi yer alır. Akşemseddin’in buna dair sözleri şöyledir: “…cümle marazın suret-i neviyesi hasebiyle nebat ve hayvanlarda olduğu gibi asılları ve tohumları vardır, ot tohumu ve ot kökü gibi… ve babadan anadan irs ile intikal eden marazlardan bazı ki nikris ve cüzam ve bunlar gâhice yedi yıldan sonra yine zuhur eder. Mekûl ve meşruptan hâsıl olan marazların tohumu tez bitüp büyür.” Ne var ki mikroskobun olmadığı bir dönemde bu imanın mikrop olduğunu söylemek de olanaksızdır.

Onun sadece “tohum” ifadesinden mikrop düşüncesi hele hele mikrobu keşfetti biçiminde bir varsayım kurmak büyük bir hatadır. Olsa olsa mikrop düşüncesinin gelişiminde iması ve katkısı olduğunu söyleyebiliriz. Üstelik “tohum” düşüncesi yeni bir kavram değildir ve Antik Yunan’a kadar giden bir kavramdır. Anaksagoras (M.Ö. 6. yüzyıl) ve Aristoteles’te (M.Ö. 384-322) tohum düşüncesi yer almaktadır. Adıvar bu sözlerin Paracelsus’a ait olduğunu ve yanlışlıkla Akşemseddin’e mal edildiğini söyler.

Genel olarak biyoloji tarihi incelendiğinde mikrobun keşfinin mikroskopla yapılan sistematik gözlemler ve deneyler sonucunda gerçekleştiği ve bu sayede mikroorganizmaları gözlendiği ve kanıtlandığı anlaşılmaktadır. Bu durumda mikroskop bulunmadan önce hastalıkların canlı varlıklar veya tohumlarla bulaştığı düşüncesi sistematik gözlemlere ve deneylere dayanmakta mıdır? Bu türde düşünceler eski Hint’te, Antik Yunan’da ve İslâm dünyasında da yer almaktadır. Bu durumda zaten bu görüşün ilk defa Akşemseddin’de ortaya çıktığını savunamayız. Ancak bu düşüncelerdeki en büyükeksiklik kanıtın olmayışıdır. Yani bu düşünceler deneye veya gözleme dayanmazlar, dolayısıyla da bilimsel değil daha çok metafizik kökenlidir. Söz konusu canlılar veya tohumlar ne türden canlılardır veya gözlemlenebilmiş midir? Mikroskobun olmadığı bir dönemde bunun olamayacağı açıktır.

Çeşitli kaynaklar bu görüşe ihtiyatlı yaklaşırlar ve konuyu mütevazi bir şekilde ele alarak mikrop imasından söz ederler. Bu kaynakların referans gösterilip doğrudan Akşemseddin’in mikrobu bulduğunun kanıtlandığı iddiası da bilimin tarihsel gelişimi ve yöntemi açısından da bir hatadır.

Akşemseddin yerine bence Şerefeddin Sabuncuoğlu yazılsa daha iyi olur. Sabuncuoğlu hem iyi bir hekim hem de iyi bir tıp tatbikatçısıdır. Ameliyatlarda kullanılan araçları tanımlamış, resimlerle nasıl hastaya tatbik edileceğini göstermiştir. Son yapılan araştırmalar onun bazı önemli hastalıklara ilişkin bilgiler verdiğini göstermektedir.

Kindi, ışınların düz çizgi şeklinde yayıldığını keşfetmedi
Kitabın 2. cildinin 47. sayfasında Kindi hakkında bilgi verilmiş: “Yakup bin İshak adıyla da bilinir. Gölge-ışık ilişkisini incelemiş ve bu konuda deneyler yapmıştır. Yaptığı deney ve gözlemler­den hareketle ışınların düz çizgi hâlinde yayıldığını keşfetmiştir.”

Kindi gerçekten de optik konusunda tarihte öneme sahiptir. Ancak ışık ışınlarının düz çizgi halinde yayıldığı Öklid’den beri bilinmektedir.

Şöyle yazılsa daha doğru olur: “Yakup bin İshak adıyla da bilinir. Gölge-ışık ilişkisini incelemiş ve bu konuda deneyler yapmıştır. Optik konusunda yapmış olduğu çalışmalarla 12. yüzyıldan sonra Batı’da bu alandaki çalışmaları etkilemiştir.”

Bence buraya öncelikle Takiyüddin eklenmelidir ki 16. yüzyılın batı da dâhil en önemli astronomudur. Gıyaseddin Kaşi’nin dünyada ilk defa önerdiği ondalık kesirleri Takiyüddin batıdan birkaç sene önce (Batıda ondalık sistemi tanıtan Simon Steven’dır) sunan astronomi ve trigonometriye uyarlamıştır. Ayrıca Takiyüddin 1575 yılında dünya çapında önemli bir gözlemevini, İstanbul Gözlemevi’ni kurmuştur. Maalesef bu rasathane 1580 yılında gök yüzünün gözlemlenmesinin uğursuzluk getirdiğine olan inanç nedeniyle yıktırılmıştır. Takiyüddin ayrıca muhtemelen teleskop da yapmıştır.

Bu bilgiler benim de içinde olduğum çalışma arkadaşlarım tarafından bulunmuş ve batı kaynaklarınca da kabul edilmiştir. Görüldüğü gibi yanlış bilgilerin yerine doğruları koyunca bu bilim insanlarının gerçekte ne kadar büyük ve önemli olduğu anlaşılmaktadır. Bilgi zamanla gelişir ve değişir, onlardan zamanımızın bilgisini bekleyemeyiz.

Kaynakça

Aydın Sayılı ve Walter Ruben, “Türk Tarih Kurumu Adına Kırşehir’de Cacabey Medresesinde Yapılan Araştırmanın İlk Kısa Raporu”, Belleten, XI (43), Ankara 1946, s. 673-681.

El-Fergânî, The Elements of Astronomy, Textual Analysis, Translation, Critical Edition & Facsimile by Yavuz Unat, Edited by Şinasi and Gönül Alpay Tekin, Harvard University, Harvard 1998.

Yavuz Unat, Seyyid Ali Paşa, Miratü’l-Alem (Evrenin Aynası), Ali Kuşçu’nun Fethiyye Adlı Eserinin Çevirisi, Kültür Bakanlığı Yayınları: 2696, Kültür Eserleri Dizisi: 314, Ankara 2001.

Yavuz Unat, Ali Kuşçu, Çağını Aşan Bilim İnsanı, Bilimin Türk-İslam Kaynakları-6, Kaynak Yayınları, İstanbul 2009.

Sevim Tekeli, Esin Kâhya, Melek Dosay, Remzi Demir, Hüseyin Gazi Topdemir, Yavuz Unat,Ayten Aydın Koç ve İnan Kalaycıoğulları, Bilim Tarihine Giriş, On Birinci Baskı, Nobel, Ankara 2020.

Yavuz Unat, “Cacabey Bir Gözlemevi mi?”, Bilim ve Ütopya, Sayı 291, 2018.

Yavuz Unat, “Mikrop Kuramı ve Akşemseddin”, Bilim ve Ütopya, Sayı: 295, Ocak 2019, s. 54-58.

ÜÇ DÜNÜRCÜLÜĞÜN HİKAYESİ

 

Evde kalmış her erkek gibi, beni de evlendirmek için başarısız pek çok çaba oldu. Pek çok insan, evlendirilme çabası ile evde kalıyor. Ben geç evlendim, kırk yaşından sonra evlendim, senesi dolunca boşandım. Isparta'da, Yenişarbademli'de üç yıl kaldıktan sonra, Yalvaç ilçesine tayin oldum. Askerlik sürem, kısa dönem erlik olduğu için, hizmetten sayılmamıştı. Zorunlu hizmetim de kalmadığından, mecburen il içi tayin istedim. Zira Yenişarbademli'de bir saat bile kalmamızdım artık. O zamanki, yani 2001'deki sistemde, il içine iki yerleşim yeri isteyebiliyordunuz öğretmen olarak. Ben de Isparta merkez ile Yalvaç merkezi yazmıştım. Sonuçta Yalvaç benim için daha iyi oldu. Bademlililer, ilçelerde yaşayan her insan gibi illa il merkezine bağımlıydılar, pek çoğu il merkezine yerleşmiş ve orada bağlantıları vardı. Yalvaç ise merkeze uzaktı, küçüktü ve orada pek az Bademlili vardı.

Yalvaç'da günlerin, okulda yada evde değilse, öğretmenevinde geçiyordu. Bir kaç arkadaşımlar, okul çıkışı orada takılıyordum bazen geç vakitlere kadar. Yalvaç'taki üç sene boyunca hayatım genelde rutin geçti. Çok fazla anlatılası hikayem yok, çoğu da şahsi. Orada, üniversitede (2 yıllık meslek yüksek okulu) okuyan bir kıza evlneme teklif edip, red yemiştim. Öyle bir kaç kızdan da red yemiştim. Onlarcasından da red yiyecektim. Ama bazılarını da ben red ettim.

Anadolu'da kadınların, daha doğrusu kız tarafının evlenme isteği size doğrudan gelmiyor. Araya sizin samimi olduğunuz insanlar giriyor, buna dünürcülük deniliyor. Yenişarbademli'den fazlasıyla alışkındım. Bu dünürcülüğü bazen erkekler için de yapıyorlar. Böylece red yediğinizde olay sessizce kapanıyor. Yalvaç'ta da dünürcülüklerimi, tarih öğretmeni Mehmet hoca yaptı. Tesadüfen yada zaten Isparta'da olduğumuz için, kızların üçü de Süleyman Demirel mezunuydu. Hata ilk ikisi tarih bölümündendi ve okul yıllarından tanıyordum.. İlkinin adını unuttum ve hatırlamak istemiyorum, olayı öğrenince siz de öğrenmek istemeyeceksiniz. İkincisinde 

Önce ilk kızdan bahsedeyim, bu kıza Skandallar Kraliçesi diyeceğim.  Kendisini üniversite yıllarında da sevmezdim. Hatırladığım kadarı ile bizden bir sınıf üst sınıftaydı ve o zamanlarda aşırı makyaj yapıyordu. Bir de hep reislerin sevgilisi olurdu. Reislerin de çoğu zengin çocuğuydu. O zamanlar, bir üniversite reis ünvanlı almak, havalı bir durumdu.  Bu yüzden de zibil gibi reislik ünvanlı vardı. Yurtların ünvanı ayrıydı, fakülte ve bölümlerin ayrıydı. Garibanlara sınıf başkanlığı, koridor reisliği (o koridorda olan odaların reisliği falan verilirken, fakülte, yurt reisliği gibi unvanlar, gerçek zengin çocukları içindi. Bu kızda,  yaklaşık altı ayda yada her dönemde bir, bu reislerden biri ile sevgili olurdu. Reislerin, kullanma kılavuzu ile  elden ele gezdirdikleri oyuncak gibiydi. (Hakkında böyle düşündüğümü bilse, bana selam bile vermezdi. Kendisi önce bir doğu iline atanmış, sonra yüksek lisans sebebi ile (Eskiden yüksek lisans-doktora için tayin isteyebiliyordunuz. Sonradan zorunlu hizmeti tamamlamış olma şartı getirildi. Şimdi şartlar nedir, bilmiyorum) Isparta ilinde, Yalvaç'a gelmişti. Mehmet hoca kibarca fısıldadı ve bence gerekçesi ile ret ettim.

Ama hikaye burada bitmedi. Kendisi daha sonra, gene yüksek lisans gerekçesi ile Isparta merkeze tayin oldu ve nişanlandı. Onu son bir kez, yolda yürürken görmüştüm. Hatta bunu söylediğim ve pek de samimi olmadığım kadın öğretmenin biri;

-Bir daha da nerde göreceksin, demişti alayla. Demek ki bu dünürcülük işi sadece Mehmet hoca ile benim aramda değildi. Yani ilçe milli eğitim camiasının çoğu bunu biliyordu. O kızı hem ben, hem de tüm Türkiye ve belki de daha fazlası görecekti. Süleyman Demirel üniversitesi, bir seks, daha doğrusu p.no skandalı yaşayacaktı. Tarih bölümünün öğretim üyelerinden biri, odasında, daha doğrusu arkadaşı ile paylaştığı odada (O zamanlar üniversite yeniydi, sınıf ve oda bolluğu yoktu),  doktora vaadi ile bir yüksek lisans öğrencisi ile cinsel ilişkiye irmiş, videosunu çekmiş ve o zamanlar yeni gelişen internette bir yerlere atmıştı. O zamanlar cepte internet çok az ve pahalıydı, herkes internete kocaman bilgisayarlarla giriyordu. Sosyal medya yoktu, onun yerine forum siteleri falan vardı. Gene de bazı videolar, ses dosyaları hızla yayılıyordu.  Bu videoda hızla ortaya çıkmış, kızın nişanlısı,  üniversitede, herkesin ortasında yüzüğü, nişanlısının suratına fırlatıp, ağır sözler söyleyerek, nişanı aymış, kız da bayılıp, hastaneye kaldırılmıştı. Kızın bedeni, yüzü buzlanarak, ilk sayfadan verdi. Üniversitede soruşturma açıldı odayı kullanan iki akademisyen hakkında soruşturma açıldı, videoyu çeken akademisyenlikten atıldı diye hatırlıyorum. Kız da tekrar uzak bir doğu vilayetine tayin istedi.

Kabul etseydim o nişanlının yerinde ben olacaktım. 

İkinci kız da Ülkü, konu da onun adı ile ilgiliydi. Evet, kızı adı yüzünden istemedim, zira benim bir alt sınıfım olduğuna göre, 1975-80, tahminim de 1977-78 doğumlu olmalıydı. Meşhur 12 Eylül öncesi, sağ-sol çatışmasının zirve yaptığı, Maraş-Çorum gibi sistematik Alevi progromlarının yapıldığı dönemde doğmuştu. Peki o zaman, kızlarına ÜLKÜ adını veren bir aile, neden Kürt ve Alevi bir aileye kız vermeye razı olsun? Ülkü, uzun süreli bir nişanlılıktan ayrılmış. benim tahminim bakireliğini de kaybetmişti. Sonuçta bir evlenip, boşanma her şeyi unutturabilirdi. Bütün bu düşüncelerimde yanılıyor olabilirdim ama ben dört sene üniversitede, üç sene de Yenişarbademli'de Ülkücülerden zorbalık görerek, bu konuda objektif olma gücümü yitirmiştim. Sonra  Ülkü, komşu ilçeden, üç çocuk babası, dul bir adamla evlendi. Bu konuda azıcık pişmanım. Kızı, bizim sınıftan bazı kızlarla, öğrenci yurdundan oda arkadaşıydı, oradan merhaba demişliğim vardı. Okuldayken Ülkücülerle takılıp, takılmadığını bilmiyordum. (Gerçi, Ülkücülerin egemen olduğu o zamanlarda takılmayan çok az kişi vardır.) Ülkü adı da, Atatürk'ün manevi kızı Ülkü Adatepe'den dolayı, Atatürkçüler arasında da yaygındı.

Bana sadece kızlarını verdiklerine göre, Alevi düşmanı değiller, demeyin. Türkiye'de, her sağcının içinde bir Yeniçeri Ağası var.  Seni kendi kültüründen çekip, koparmanın planlarını en baştan yapmışlar. Ben bunları daha sonra da çok yaşadım. Anadoluda o kadar yaygındır ki, sosyolog Mübeccel Belik Kıray, Ereğli adlı araştırmasında, kıza yönelik genişleyen aile diye tanımlar bu olguyu. Sosyolojiye de böyle girmiştir.

Üçüncü hikayedi kızın adını da ben saklayacağım, aradan yirmi yıldan fazla zaman olmasına rağmen. Adı büyü veya büyücü demek. Kendisi ücretli okul öncesi öğretmeniydi ve dediğine göre Süleyman Demirel üniversitesi, iktisat bölümünde, benimle hemen hemen aynı tarihlerde okumuştu.  Kendisini hatırlamıyordum ve bu gayet normaldi. Okulda ve yurtta binlerce öğrenci vardı. Yani o iddası üzerinde çok da şüpheli değilim.

Kendisiyle samimiyetim minimumdu. Ben o sıralar, belki bir gün cesaret edip, hikayesini yazacağım yenilgilerimle meşguldüm. Ben ona bakmıyordum, görünüşte o da bana bakmıyordu. Yada ben öyle sanıyordum. O yıl, mayıs ayında,  Mehmet hoca, durup dururken bu büyücü isimli öğretmenin ilçesini gezmemizi önerdi ve kabul ettim. İlçeyi de gezmişken, o öğretmenin evini ziyaret etmemizi önerdi, kabul ettim. Aileye misafir olduk, yedik,  içtik, sohbet ettik. Genelde kızın babası ile sohbet ettik. Kız pek bizimle konuşmadı. Adam, biz zamanlar iktidar olan sağ siyasi partinin ilçe başkanıymış. Orada yemek de yediğimizi hatırlıyorum ama ne yediğimizi hatırlamıyorum. Sonra Yalvaç'a döndük. Mehmet hoca evlerinin büyüklüğünden, ailenin zenginliğinden  bahsetti bolca.  Bense bu kadar zenginse kızı neden Yalvaç'ın uzak köylerine, üç kuruş paraya öğretmenliğe gidiyordu; üstelik de o berbat köy dolmuşlarına binerek? Babası kızına bir kreş açamaz mıydı? Şöyle on tane sürekli müşteri ona yeterdi. Bu arada, halen kızla ilişkim yok. Bütün bunlar olurken,  kız ve ben birbirimizle gene ilgilenmiyoruz ve benim tayinim Kırıkkale'ye çıkıyor, babam orada ev buluyor, ev tutuyor. Ben de taşınmayı bekliyorum.

Asıl anlatılacak olay,  2004 Haziranında, tam da okulların kapandığı gün oldu. Öğretmenler bilir, sınıf öğretmenliğiniz yoksa,  okulun son günü gitmeseniz de olur. Kaldı ki, çok az öğrenci  olan İmam Hatip'te karne töreni yapılmamış gibi bir şey olmuştu. O günde ben, Mehmet hoca ve Yücel hoca, Yücel'in arabası ile gezmiştik. Öğle yemeğine doğru öğretmenevine gittik. Sonra ben ve Yücel hoca tavla oynamaya başladık. O sırada büyücü dediğim öğretmen geldi. Dolmuşla evine gidiyordu ve belki de Yalvaç'ı uzun süre görmeyecekti. Ücretli öğretmenleri her sene aynı okulda çalışması diye bir durum yoktu. Sonra birden bana dik dik baktı. O an, altıncı his duyusu gibi bir an yaşadım. Herkes bana ve ona bakıyordu. İlk hikayede de dediğim gibi,  böyle işlerde genelde sadece kurbanın olanlardan haberi yoktur. Evinde döneceğinden, bir daha buraya gelip, gelemeyeceğinin belli olup, olmadığını söyledi. Ben de tayinim çıktığını ve Yalvaç'a bundan sonra gelsem de, turistlik olacağını söyledim. O da eşyalarının taşınacağını söyledi. (Bu arada Yücel hocayla tavla oynuyoruz ve yeniliyorum.) Eşyalarını taşımaya yardım etmemi isteyip, istemediğini sordu. O da istemediğini söyledi. (Hata onda, neden istemiyorum diyorsun?). Ben de ortamda ben ve o hariç (öğretmenevinin o köşesinde kaç kişiydik, hatırlamıyorum ama kahkahalar başlayınca bana yirmi kişi civarı vardı gibi gelmişti.)

-Sen bilirsin ve ardından kahkahalar. Ben bir anda ter içinde kaldım. O yerinden kalktı ve tam benim yanıma oturdu. Kahkahalar devam ediyordu.

-Şimdi bana mı gülüyorsunuz, Sinan hocaya mı gülüyorsunuz diye sordu. Yücel hoca da,

-Valla ben Sinan hocaya gülüyorum, dedi. Sen bilirisin dedi ya, dedi. Kızın arabası da kalkmak üzereydi.  Bense gönülsüzlüğümü belli etmiştim. Sonra biraz daha dolaştık. Mehmet ve Yücel hocalar,  kızı red etmem üzerine şakalar yaptılar. Ben biraz anlamazdan geldim, biraz da son ana kadar neredeydi falan dedim.

Ret etmemin bir kaç sebebş vardı. İlk olarak ne kadar zengin olursa olsun,  sağ siyasi parti lideri, benim gibi birini kolay kolay damat kabul etmeyecek, etse bile illa Konya'nın o ilçesine tayin olmamı isteyecekti. İkincisi kızla ilişkiyi sürdürmek için iki de bir Konya'ya, o ilçeye gitmem gerekecekti. Bir de 2004 yılında daha Watsapp, Telegram falan yok. GPRS denen pahalı cep interneti var. Ben ayı elli yada yüz kontörle kapatıyoru, on yedi saniye 1 kontör, kısa mesaj 2 kontör. Telefonla konuşması bile masraf.

Üçüncü ve asıl sebebe gelince; bir sene boyunca beni neden görmezden gelmişti? Neden bana açılmaya son dakikayı beklemişti? Bana göre ilgilendiği ve ilişkide olduğu başka biri vardı, onda umut kalmayınca, bana yönelmişti.

Hikaye burda bitmedi. Aradan bir kaç yıl, galiba beş yıl kadar geçti. Kırıkkale, Ankara'ya yakındı ve genelde hafta sonları veya okulun açık olmadığı zamanlar, Ankara'da, anne-babamım evinde vaktimi geçiriyordum. Gene böyle bir gün, Yalvaç'tan tanıdığım biri beni aradı. Ankara'da işi varmış, buluşalım dedi, buluştuk.  Sonra başka ortak tanıdğımız başka biri ile buluştuk. Her ikisi de o zamanlar, ilçedeki meslek yüksek okulunda öğrenciydi. Her ikisi de artı iş hayatına atılmıştı. Buluştuğumuz üçüncü arkadaş,  uzun boylu  ve yakışıklı biriydi. Zamanında profesyönel basketbol da oynamış.

Beraber yemek yerken,  bu üçüncü arkadaş, oradan, buradan ve zamparalıklarından bahsetti. Sonra tahmin ettiğiniz gibi Yalvaç'dan ve bu adı büyücü anlamına gelen öğretmenden. Geceleri kızın odasına giriyormuş ve bundan Mehmet hoca dahil tüm öğretmenevinin haberi varmış.

Yani size dünürcülük yapanlara çok fazla güvenmeyin.

Halide Edip Adıvar'ın Sultanahmet Mitingi Konuşması-23 Mayıs 1919

 

"Kardeşlerim, evlatlarım! Ruhu göklerde olan yedi yüz senelik şanlı tarihimiz bu minarelerden bugün, Osmanlı tarihinin faciasını seyrediyor. Bu muazzam, bu tarihi meydanda, zafer alayları tertip eden ecdadımızın ruhu bizi seyrediyor. Dünyaların öbür ucuna at süren namaglup erlerin evlatları önünde baş eğiyor ve yemin ediyorum: Ben, Müslüman tarihinin bedbaht bir kızıyım. Bugün de dünkü kadar kahraman ve talihsiz Türk milletinin anasıyım. Millet namına. ecdadımızın bizi seyreden ruhlarına yemin ediyorum. Bugün, kolları kesilmiş olan Türk'ün kalbi, eski cesaret ve şecaatini kaybetmemiştir. Yemin ediyorum ki, Osmanlı sancağına, tarihine hıyanet etmeyeceğim. Allah'a, hakka, milletlerin ilahi hakkına dayanan Türk milleti, bütün Müslüman ve Türk dünyasına ilan ediyorum. Davamızı ilan ediyorum.

 

Türkler'e zalim diyenler öyle günah işliyorlar ki, tarihin karşısında onların günahlarını, bütün denizlerin bitmez tükenmez suları bile yıkayamayacaktır. Bugün karşımızda yükselen ses, Müslüman kardeşlerin sesidir. Esaret boyunduruğu can damarlarına geçmiş olan milletler, bizim felaketimiz karşısında gür sesleriyle bağırıyorlar. Ben, kardeş Müslüman dünyasına, sizin namınıza hitap ediyorum. Davamız şudur: zaten elinden tutanları kalmayan, ellerini, bacaklarını kaybeden gazilerimiz, şehitlerimiz namına davamızı ilan ediyorum. Bu davamız da, Türklerin hak ve istiklalidir. Türkler, Türkiye'nin ebedi haklarına asla dokundurmayacaklar; yarın, Hakkın mahkeme-i kübrası önünde zalimlerin hepsi mahkemeye çekilecek; onlara, bizim kanlarımızı döktürdünüz, diyecekler. İşte kardeşlerim, işte evlatlarım, davanızdan kaçmayınız. O gün size hak verecekler. Bugün iki dostunuz vardır: Birisi, kalbi, mabedleri bizimle beraber olan Müslüman dünyası: diğeri, zalimleri yakasından sürükleyecek büyük milletlerdir.

Kardeşlerim, evlatlarım! Osmanlı toprağında böyle muazzam, böyle tarihi bir gün belki bir daha idrak etmeyeceğiz. Evlatlarım, öyle bir gün olur da bir daha toplanamazsak. içimizde ölenler olursa, Türk'ün istiklal bayrağı ile mezarı üzerine geliniz. Eski tarihimizin. bu muazzam minarelerin bahşettiği tarihimizin en asil, en terbiyeli vekarımızı asla unutmayacağız! Yemin ediniz!

Yediyüz senelik minareler, mavi semalarıyla bize baktığı bu günlerde. Osmanlı bayrağı, Osmanlı hakkı için can vermekten çekinmeyeceğinize yemin ediniz!"

GAZALİ'YE GÖRE TUVALET (KİMYAYI SAADET KİTABINDAN)

 Kaza-yı Hacetin Edepleri

(Müslüman bir kişi abdest yapacağı zaman) Mümkünse bir duvarın, yüksek bir yerin arkasına gitmelidir. Oturmadan (evvel) avret yerini açmamalıdır. Yüzünü güneşe ve aya dönmemelidir. Kıbleye arkasını , yüzü de kıbleye gelmemelidir. Ancak bir binada olursa caizdir. Ancak en iyisi kıbleyi sola yada sağa almaktır. Durgu suya su dökülmemelidir. Meyve ağacının altında abdest bozmamalıdır. Otururken sol ayağa dayanmamalıdır. Helaya giderken sol ayakla, çıkarken sağ ayakla başlanmalıdır. Üstünde Allah-u Teala'nın adı yazılı hiç bir şey bulundurulmamalıdır. Başı açık helaya girilmemelidir. Helaya girerken şu duayı okumalıdır. (Maddi ve manevi pisliklerden ve şeytandan Allah'a sığınırım.) Çıkarken de (Yarayışlı maddeleri alıkoyup yaramayanları benden uzaklaştırmak lütfunu bahşeden Allah'a hamd ederim) (demeli) (Temizlenme işine gelince) Üç kerpiç parçasını yahut üç taşı büyük abdestten önce alır. Kaza-yı hacet bitince, sol eliyle taşı alır ve necaset (pislik) olmayan yerlerden başlayıp necaset  bulunan yerlere sürer ve necaseti bulaştırmadan kaldırır. Böylece üç taş kullanır. Eğer temizlenmezse iki taş daha kullanır. Böylece (kullandığı taşları sayısının) tek olmasına dikkat eder. Sonra düz bir taşı sağ eline alır,  zekerini (penisini) sol eliyle tutar , o taş üzerine üç defa sürer. Yahut da duvarda üç ayrı yere sürer. Sol eli hareket eder, sağ eli değil. Fakat en iyisi taştan sonra su ile de yıkanmaktır. Suyu kullanmak istediği zaman  sağ eli ile su döker, sağ eli ile temizler. Hiç necaset kalmadığını anlayana kadar devam eder. Bunun gibi istibrada da (yani işedikten sonra temizlenirken de) elini üç defa zekerin altına koyup sallar ve üç adım yürür, üç defa öksürür. Bundan daha fazla kendine eziyet vermemelidir. Yoksa şüpheye, vesveseye düşer. Bunları yapar ve bundan sonra her zaman istincayı müteakip üstünde bir yaşlık zannederse,  donuna su serpsin ve yaşlık bu sudandır desin. Peygamber efendimiz (Sallahu aleyhi ve selem) vesvese edenler için böyle buyurmuştur. İstincayı bitirince elini duvara, yahut toprağa sürer, sonra yıkar. Böylece hiç koku kalmaz. İstiranca zamanında (Allahım kalbimi nifaktan temizle, fecrimi fuhuştan koru) der.

(İmam Gazali, Kimyayı Saadet, Bedir yayınevi, 1979, sayfa 91-92) Profesör İlhan Arsel, Aydın ve Aydın adlı kitabının (1993 baskısı) 23 ve 24 sayfalarına eklemiş. Ben de oradan aldım.

https://onbinkitap.blogspot.com/2020/08/gazalinin-omuzundan-atilan-tufekler.html

https://onbinkitap.blogspot.com/2018/12/dini-inanclarimi-kaybetmem-3-imam-gazali.html

https://onbinkitap.blogspot.com/2023/07/farabi-tipi-baskanlik-sistemine-gazali.html

AYDINLANMA HERKESİN OKUMASIDIR (TUĞBA NAZARİYESİNE RET)

Okumak kelimesinin Türkçe'de bir kaç anlamı vardır. İlk anlamı, yazılan bir yazıyı okumaktır. En basit anlamı budur. İkinci olarak da bir okulda eğitim almak, eski dilde söylersek tahsil görmektir. Falan okulda okuyorum gibi. bu gün pek kullanılmayan başka anlamları ise, duyurmak, söylemek anlamlarını taşır. Mesela bazı eski gazino ilanlarında, şarkıcı için, okuyucu sıfatı kullanılır. Eskiden köylerde düğün yada başka bir olayı duyurmak için ev ev yada köy köy gezenlere de okuyucu denilirdi. Sadece bir kere tanıştığım birisi, Kuran'ın ilk ayetindeki okunun, kitap okuma değil, meydan okuma olduğunu söylendi. Bunu kitap okuma olarak anlayak, muhtemelen sadece Türk milleti. O da Elmalılı Hamdi Efendi çevirisi sebebi ile. (Aslında çeviriye Mehmet Akif Ersoy ile başlamışlardır ama Ersoy, her şeyi yarım bırakıp, Mısır'a gitmiştir)

İslam tarihi de, bu adını unuttuğum şahsın dediklerini doğrular nitelikte. Şu an bile, bizzat ülkemizin cumhur başkanın bir kaç yıl önce dünya Müslümanlarının yüzde elli beşinin, yani ikisindne birinin okuma-yazma bilmediğini söyledi. Buna rağmen bin dört yüz yıllık İslam tarihinin en yüksek okuma-yazma oranı olabilir. İslam tarihi boyunca mütefekkirler,  tasavvufçular ve hatta Meşşailer,  öyle herkese eğitimden yana olmamıştır. İlk tasavvufçulardan Cüneyd-i Cürcani, Nişabur'lu, okuma-yazma bilmeyen kadınlara özendi hep. Farabi, İbni Sina gibi Meşai filozofları da ilmin zeki ve seçkin sınıfa ait olduğunu söyledi. İslam dünyasında halkın aydınlanmasını, herkesin kuran ve din öğrenmesini savunmuş yazar-çizerleri zor bulursunuz. Osmanlı'da, aydınlanmayı anlamak istememiştir. Tanzimat döneminde bir tuba ağacı nazariyesi çıkmıştır, ilk çıkaran belirsizdir, hemen hepsi buna sığınmıştır. Nazariye, Osmanlıca da teori demek. Buna göre az ve iyi yetişmiş bireyler,  geri kalan herkesi aydınlatacaktır. Tuğba yada tuba (u harfi üzerinde inceltme olması gerekiyor), İslam mitolojisine göre cennete yetişen ağaçlardır. Kökleri gökte, dalları yerdedir ki, cennetlikler meyvelere rahatça ulaşabilsin. Bu teoriye göre, az ve çok iyi eğitilmiş küçük bir grup, halkı ileri götürecektir.

Teori asla pratikte işe yaramaz. En cahil toplumlarda bile okumuş-yazmış bir azınlık olur, hele günümüz toplumlarında. Bu çok absürt durumlara sebep olabiliyor. Mesela üniversite mezunlarının en fazla doktora yaptıkları ülke, Irak. Her üç üniversite mezunu Iraklıdan biri doktoralıdır. Oysa ülkede okuma-yazma oranları çok acınasıdır. Ahmet Nazif Yücel'in yazdığı, Modern Irak Tarihini okuduğum bir kitaba göre de çok acınasıdır. Şii Araplar arasında özellikle düşükmüş. Kürtler arasında yüksek olmadığı da besbelli.

Kuran'a karşı Müslümanların, daha doğrusu Müslüman ruhban  sınıfın tepkisi ilginç. Ana dili Arapça olanların bile çoğu okumamış, okumamakta ve okutmamakta ısrar ediyor. Kuran'ın Türkçe 'ye çevrilmesi için cumhuriyetin beklenmesi tesadüf mü? (Namaz suresi denen kısa surelerin bir kısmı, Selçuklular zamanında tercüme edilmiş.) Hadi diyelim Kuran yüce kitap, tefsiri çok zor, ya hadis kitapları, mezhep kurucularının (imam Hanefi, Şafi vesaire) niye Türkçe 'ye çevrilmemiştir?

  Aslında cevap basittir, iktidarlarını korumanın en iyi yolu budur. Diktalar, iktidarda kalmak için her dediklerine inanan ve okumamış insanlar ararlar. Demokrasinin, demokrasi olabilmesi için, herkesin yada mümkün olduğunca çok siyaseti bilmesidir ki, o kişiler siyaset yapsın. Ne demiştik? Demokrasi, herkesin siyaset siyaset yapmasıdır.

https://onbinkitap.blogspot.com/2019/11/demokrasi-herkesin-siyaset-yapmasidir.html

Demokrasi işin bir yönü. İşgal edilmemek, sömürülen olmamak için de aydınlanmış, yani okumuş insana ihtiyaç vardır. İngilizler, Hindistan'ı işgal ettiğinde, ülke Müslüman, Babür (Mughal) imparatorluğunun elindeydi. Hindistan'ı, İngiliz ordusu işgal etmedi. İngiliz, Hindistan şirketi işgal etti, daha doğrusu satın aldı. Sadece Mughal hanedanlığını değil, Şeyhleri, hocaları, Hint Rajalarını falan satın almıştı. Cahil Hint halkı da, kompradorluk  yapan yerel liderlerinin izinden gitti. Hindistan'da İngilizlere karşı yerel isyanlar, gerek gerilla hareketleri, gerek kitlesel isyanlar, gerçek anlamda halk örgütlenemediği için, sonuca ulaşamadı. Gandi'de, halkı aydınlatmak için uzun süreli sivil iteatsiz- pasifist eylemler yaptı. Tuz tekelini kırdığı tuz yürüyüşünde sonra, İngiliz tekstilcilerin canına okumak için her Hint evine bir çıkrık ve dokuma tezgahı kampanyası yaptı. Yani öncelik halkı aydınlatmaydı. Fidel Castro, uzun süre neredeyse hiç kimsenin dinlemediği radyosu ile uğraştı. Dünyayı Değiştiren On Gün  adlı kitaptaki ilginç noktalardan biri de, o kadar yoklukta insanların tiyatro ve edebiyata merakı, insanların okumaya olan aşkıydı.

Atatürk devrimlerine vurulan ilk darbe, köy enstitülerinin önce kalitesizleştirilip, sonra kapatılmasıydı. Köy enstitülü emekli bir öğretmenle arkadaşlık etmiştim. Onun bir kaç arkadaşıyla da tanıştım. Köy Enstitüsü mezunlarının hepsi de sanıldığı gibi solcu değildi. Bu okullar daha kurulduğu an, gericilerin saldırısına uğradı. Sebebi de aydınlanmanın halka, hele de gericilerin en sevdiği  köylü kitlesine ulaşmasıydı. Bu okullar düşünüldüğü kadar çok solcu yetiştirmediği gibi, öğrenci aldıkları kaynaklar da bu insanların tamamının yada çoğunun solcu olmasına imkan verecek değildi. Sorun aydınlanmada tuba ağacının dallarının yere değmesiydi. Eşrafın, tarikatların güçlü kalması için dallar mümkün olduğunca yukarıda kalmalıydı.

  Galatasaray lisesi,     Kabataş Erkek lisesi, Arnavutköy Kız Koleji falan,  gericilerin umurunda değildi, hiç de olmadı. Bu okullara kökeni Osmanlıya dayanan aristokrat çocukları alınırdı. Kabataş Erkek Lisesi, taşralı eşrafın ve uzak taşra şehirlerinde okuyan memurların çocukları içindi. 12 Eylül rejimi bu liseleri, Anadolu lisesi yapınca bu okullara girmek  kolaylaştı. Bu İstanbul liseleri, tuba ağacının dallarıydı. Bu dallar Anadolu'ya pek ulaşmıyordu. Aralarında bolca edebiyatçı, akademisyen, tiyatrocu yetişse de, Anadolu'da çalışmak isteyen yoktu ve pek de olmadı. Sonuçta önce yetmişlerin sonlarında Anadolu liseleri kurudu, sonra İstanbul liseleri, Anadolu lisesi oldu. Bu seferde bu üst sınıf, özel okullara taşındı.

Tuğba ağacı dediğim bu ayrıcalıklı ve kökü dışarıda okullar, her ülkede var. Her ülkede, o ülkenin kaymak tabakasına hizmet ediyorlar. Darbeci malum tarikatın, dünyanın dört bir yanına dağılmış okulları da, bu tür okullar. Aslında Amerika ve diğer batı devletlerine hizmet etmekle beraber, sömürgeci tarihten dolayı beyaz adamdan nefret eden halka, Türk kimliği ile daha yakın olmayı hedefler.

Bu tuba dalları, kalkınmaya da engeldir. Sürekli bir Japon mucizesinden bahsederiz ya, sırrı okumaktır. Her iki anlamda da okumaktır ve ülkede mümkün olduğunca çok kişinin okumasıdır. Hemen her konuda Japonya-Almanya örneği veririz ya, hani özellikle Japonya. Japonlar, M.Ö 7. yy'da Çin'de yazıyı öğrenmişler, ülkelerinde kendi yazılarını icat etmişlerdir. Bundan sonra Japonlar arasında okuma yazma erkeklerde %40, kadınlarda %10'un altında düşmemiştir. (Japonlar da, Türkler gibi erkek egemen bir toplum) Japonya'da bu gün halen popüler kültür ve modanın özü, manga denen çizgi romanlardır. Mangalar, edebi olarak Tolstoy, Hemingway eserleri değildir. Gene de okuyarak, öğrenmek önemlidir. Öğrenmede sadece zihnin olması ve duyguların minimuma inmesi, okuma ile mümkündür. Din adamlarının çoğu, kendi yazdıkları dahil, kitap okunmasını sevmezler. Onların sevdiği etkinlik, sohbettir. Sohbetin konusu, programı yoktur yada yok gibidir. Sohbette hocanın destek ekibi vardır. Bunlar arada aaaaa, oooo gibi hayret nidaları çıkarır, arada peygamberlerin, sahabelerin, evliyaların  acılarını, çilelerini anlatırken ağlarlar.  Arada da konuyu hoca ile beraber, yeni gelene anlatırlar. Oysa okuma, tamamen kişi ve zihni arasındadır. Düz anlatım da buna yakındır. Okumada ise yazıyı, beyinde anlamlandırma vardır.

Nurettin Topçu ve Cemil Meriç, meşhur Alman şairi Goethe ve pek çok meşhur Alman aydının (Herder, Shiller, Wieland vs) yaşadığı Weinmar düklüğünde, bu meşhur Weimar laismi çağında, düklükte okuma-yazmanın en fazla %10 olduğundan bahsederler. (İki yazar da ilginç bir şekilde Nurcu'dur ama Said-i Nursi'nin bu isimleri bildiğini sanmam) Öte yandan Almanya'yı birleştiren Winmar, Saksonya yada Bavyera değil, herkese okuma-yazma öğretmeyi kendisine görev edinen Prusya oldu.

Zira cehaletin feeraseti yoktur ve hiç olmadı.

https://onbinkitap.blogspot.com/2018/06/cehaletin-feraseti-mi-var.html

İTİRAF-OSMAN YILMAZCAN

 İTİRAF

"""""""""""
Çanakkale cezaevinde yatarken bir gün hastahaneye gitmiştim...
Dönüşte gardiyan, seni başgardiyan çağırıyor deyince aklıma ben hastahanedeyken arama YAPILIP zulamdaki bıçagımın bulunduğu geldi...
Başgardiyanın odasına gittiğimde içeride bir bayan vardı... Başgardiyan beni oturtup bir çay söyledi...
Yıllarca yattığım cezaevlerinde baş gardiyanlar dan çok azar yiyip zaman zaman falakada yemişliğim vardı ama hiç çay içmemiştim..
Çay geldi ve başgardiyan meseleyi anlattı...
Bayan cum. Gazetesi yazarlarından Orhan bursalının hanımı Fatma bursalıydı... Oda bizim gibi mahkum olan Fatma hanım bir Fransız dergisine yazı yazıyordu...
Dergi ondan türkiyedeki mezheplere ilgili yazı istemiş... Ateist bir çizgide olan Fatma hanım bilmediği bu konuda kitap temini için başgardiyana çıkıp derdini anlatmış ve bana ülkücülerden bu konuda bir kitap isteyebilirmisin demiş...
O sırada camdan beni gören başgardiyan şu gelen ülkücü... Kendin iste deyip beni çagırtmış...
Fatma hanım derdini anlatınca ona cevaben kendisinin bu konuda alt yapısının olmadığı için kitap versemde iyi sonuç alamıyacagını... İsterse yazıyı ben hazırlayıp verebileceğimi... Kendisinin fransızcaya çevirip göndermesini söyledim... Kabul edince güzel bir yazı hazırlayıp gönderdim... Oda çevirisini yapıp fransaya yolladı...
Bir müddet sonra Fatma hanım beni başgardiyanlığa çagırıp Fransa'daki okurlar tarafından yazının çok beyenildiğini.. Bu nedenle derginin normal ücretinin dışında ek bir ikramiye yolladığını. .. Yazıyı ben yazdığım içinde bu paranın benim hakkım olduğunu düşünüp bana vermek istediğini söyledi...
BEN bunun Allah'ı dinini para ile değişmek olacagını... Benim mezheb imamım imam-ı azam Ebu Hanefinin imamların bile maaş almasının caiz olmadığını hükmettiğini söyledim... Ve parayı almadım..
Daha sonra tahliye olan Fatma hanım aylar sonra bir ramazan bayramı istanbuldan Çanakkale cezaevine ziyaretime geldi... Bana eşortman spor ayakkabı ve diğer bazı ihtiyaç malzemesi getirmiş...
Bir yanda FATMA BURSALI gibi HASIMLARIMIZ...
Diğer yanda yıllarca cezaevindeki ülkücülere yardım adı altında ülkücü camiadan para toplayıp beş kuruşunu bile cezaevine göndermeyen ve eline mikrofon geçti mi biz ülkücüler büyük bir aileyiz diye konuşan HISIMLARIMIZ...
galiba biz 12 eylülden önce yanlış adamları vurduk...
OSMAN YILMAZCAN
MEHMET VELİT YURT SAYFASINDAN