Başlangıçta niyetim Hakkı Çamur'un hikayesini ballandıra ballandıra anlatmaktı. Tuğba nazariyesine ret yazımı yazdıktan sonra, onun durumundan başlayarak, genel bir eğitim ve sınıf yazısı yazmaya karar verdim. Hakkı hoca, benim hayatım boyunca en çok kıskandığım kişiydi. Şu anda Kadir Has Üniversitesinde öğretim üyesi olduğunu düşünürsek, halen de kıskanmaktayım. Kendisini tanıdığım sıralar, ODTÜ'nün şimdilerde sadece yüksek lisans ve doktora programları açık olan, lisans bölümü daha o zamanlar kapanmış ola Beden Eğitimi ve Spor mezunuydu. Hacetttepe üniversitesinde mastır yapmıştı ve o sıralar doktora da yapıyordu. Bense sadece Süleyman Demirel lisans mezunuydum, halen de öyleyim, akademik kariyer falan yapmadım. Ben spor da yapamadım. Kendisi üçgen vücutlu bir badiciydi. Sürekli zamparalık hikayeleri anlatır, belden aşağı espiriler yapardı. 35 yaşında öğretmen olmuştu ama asıl geçimi Avrupa Birliği projeleriydi. Bir derneği vardı ve her sene en az beş proje yapıp, para kazanıyordu. Bir de okullar veya diğer kamu-özel kurumlar için projeler yapıyordu. O zamanlar Ulusal Ajansla doğrudan muhatap oluyordun. Ulusal Ajans'ta herkesi denetleyemiyor, denetlese bile projecinin kendi evrakları üzerinden denetliyordu. Daha doğrusu denetleyemiyordu. Okullar, bir proje tamamen bitip, raporlanma tamamlanmadan, yeni projeye başlamıyordu. Her proje de bir buçuk yıl sürüyordu. Oysa derneklerde bu sorun yoktu. Aynı anda beş- on proje yapabiliyor, bazen iki yüz kadar kişiyi, çeşitli Avrupa ülkelerinde gezdirebiliyordunuz. Derneğe de dünyanın parası kalıyordu. Tabi papaz her zaman pilav yemiyordu. Ulusal ajans işe uyanıp, kabul edilen proje sayısı azalınca, derneğe giren para da azalınca, o da öğretmenliğe başvuruyor. (Şimdi okul yada öğretmen olarak başvuramıyorsunuz, ilçe milli eğitim müdürlüğü üzerinde başvuruyorsunuz. Derneklere ilgili benzer kısıtlamalar vardır. Özelikle malum tarikata bağlı okul ve dernekler iyi para kazanıyordu.
Ben Karakeçili'de iki sene kaldım. Kendisi benden bir yıl önce gelmişti ve benden sonra ne kadar kaldığını hatırlamıyorum. İlk yıl rahattı, haftada iki buçuk gün derse giriyor, onunda ayda bir gününü ilçede projelerle ilgili toplantılara katılıyordu. İkinci sene de okulumuzun müdürü değişti ve Hakkı hocanın saltanatı bitti. Toplantılar için valilikten olur kararı istedi. Dersleri dört güne yaydı. Ona bir de İmam Hatip lisesinde sağlık bilgisi dersini verdi. Olay şu ki, birinci dönemin sonu, notları teslim ediyoruz. Kendisi daha önce sadece beden eğitimi derslerine girmişti. Dönem sonunda oku yönetimine notları teslim ediyoruz. O zamanlar daha e-okul yok. Bilsa diye bir şirketin programını kullanıyoruz, not girmek için. Sıra Hakkı hocaya geldi ve sürpriz, sadece bir yazılı sınav yapmış. Son dakikada öğrencilere sınav kağıdı doldurup, ikinci notları da girdi.
İşin bomba tarafı şuydu ki, Hakkı hoca Hacettepe üniversitesinde, ölçme ve değerlendirme alanında mastır yapmıştı ve o günlerde de gene bu alanda doktora yapıyordu. Buna rağmen, yasal olarak her dersten en az iki (o zamanlar ki yönetmelik gereği ders saati 3 ve daha fazla ise 3 sınav yapılıyordu) sınav yapılması gerektiğini bilmiyordu yada bilse de uygulamamıştı.
Sonuçta ODTÜ-Hacettepe mezunu da olsa, Hakkı hoca da bir Orta Doğulu be geri kalmış ülke insanıydı. Sonuçta o gözümüzde büyüttüğümüz üniversitenin adı Midle East, yani Orta Doğu değil miydi? Üstelik o kasaba lisesi için kendini niye kasacaktı ki? Oysa o ilçede her yıl yağlı güreş festivali yapılır halen. Güreşte çok iyi potansiyeller olabilirdi.
İşte beyaz orta doğululuk dediğim tam da bu. Harward Üniversitesinde doktora yapıp, kırk yıllık mazisi bie olmayan saç ekim teknolojisinin, bin dört yüz yıl önce ölmüş peygamberce haram kıldığını söyleyen şeyhin dizinin dibine mürit oluyorsun. Gelişmiş ülke eğitimi alsan da, geri kalmış ülke insanı gibi iş yapıyorsun. Aynı şark-köylü kurnazlıkları, aynı vasat işlerle meşgulsün. En basit örnek, Tansu Çiller. Kendisi Arnavutköy Kız Koleji, Robert Kolej (Boğaziçi Üniversitesi) mezunu, New Hamshire, Connecticut üniversitesi gibi ünlü üniversitelerde mastır, doktora yapmış birisiydi. Yaptığı siyaset, alaturka yada orta doğu siyasetiydi.
https://onbinkitap.blogspot.com/2022/04/tansu-cillerin-siyasi-tarihi.html
İlk başlangıçta anlattığım hikayeyi tekrar hatırlama sebebim, Ekşi'de taşra üniversitesi mezunları ile ilgili başlık görmemdi. Bayağı da yazı girilmiş. Böyle başlık açmak ve içine yazı yazmak da bir doğululuktur. Sırf ODTÜ yada Boğaziçilisiniz diye size tüm kapıların açılmasını beklemek yada birilerinin size saygı duymasını beklemek, doğululuk, hatta orta doğululuktur. Bu tür okulları kökeni, Asurluların-Babillilerin, hatta Sümerlerin, Birun denen saray okullarına dayanır. Osmanlı'nın meşhur Enderun mektebi, adını bile buradan alır. Galatasaray lisesi de, bu okulun modernize halidir. Kabataş Erkek Lisesi, taşra beylerinin çocukları için kurulmuştur. Arnavutköy Kız lisesi de, İstanbul'un seçkin ailelerinin kızları için yapılmıştı. İstanbul'un bu elit devlet liselerine girmek, 12 Eylül rejimi, bu okulları Anadolu lisesi yapıp, sınavla almaya başlayınca kolaylaştı. Yoksa iyi ve kökleri Osmanlı aristokrat yada bürokrat kökenli bir aile mensubu değilseniz, böyle bir okula kaydolmak haddinize miydi? Dış işlerine girmek için Mülkiye (Ankara üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi) mezunu olmak yetmiyordu, aynı zamanda Galatasaray liseli de olacaktınız. 1988'e kadar Mülkiyeli olmayan, kaymakam atanamıyordu. Kenan Evren ve Turgut Özal, ardından da şu anki iktidar, kendi elitlerini yaratmak için, bu okulların ayrıcalıklarını yok ettiler. Kendi özel okullarını yada Kartal İ.H.L, gibi kendi okullarını açtılar. Gene de bu okullar, eğitim kalitesi sebebi ile tercih edilen okullar oldular.
Benzeri üst kalite, elit okulları Avrupa, hatta Amerika'da da vardır. Amerikan istihbaratını, bu günkü CIA haline getiren, Yale üniversitesinde, Kurukafa ve Kemikler diye adı Türkçeye çevrilen bir öğrenci kulübüdür. Öyle basit bir kulüp değil, babadan-oğula geçen, üyeliği ile bir çeşit Mason locasıdır.
Gene de iş hayatı, okul hayatından farklıdır. Tıpkı orta okulun liseden, lisenin üniversiteden farklı olması gibidir bu. Ben çok fazla okul değiştirdim ve en kötü ve en iyi okulları da gördüm. İyi okullarda, yani fen liseleri ve proje okullarda öğrencilerin nasıl saatlerce ders çalıştıklarını gördüm. Çalışmayanlar da vardı, fen liseli oldukları halde mezuna kalıyorlardı, düşük puanlı yerlere gidiyorlardı. Ben de onlar kadar çalışsaydım, ODTÜ-Boğaziçi'ni kazanırdım demeyeceğim. Anladım ki zeki olunca, zekanı biline çok çalışıyorsun. Sadece ders konusunda değil bu, her alanda bu böyle. Diyelim ki sporcusun ve şampiyon olabilecek potansiyeli görebiliyorsun. Her gün saatlerce antrenman yapıyorsun.
Beyaz orta doğulular ise, halen orta çağdaki gibi, Osmanlı'da Enderun'dan mezun olur gibi, makamlar kendilerine hazır olsun isteyip, diğer oku mezunarı ile alay emek, orta çağcılıtır. Tamam, biz taşra üniversitesi mezunları kompleksliyiz. Büyük üniversitelerden yüksek lisans yada serfitika alsak, cv'mize yazarız. Lakin hiç birimiz, ODTÜ'lülerin ortak özellikleri yada İTÜ^lülerin şöyle olması diye bir şeyler yazmayız.
İşin acı gerçeği, ülke şartlarına göre kaliteli olanlarda da olan kompleksli olma sonucu, toplumun geri kalmasıdır. Ülkende aynen sisteme uyuyorsun. Yeşilçam yıldızlarına bir bakın. Oynadıkları filmler yüzünden, bu yıldızları fakir ve eğitimsiz ailelerden geldiklerini zannedebilirsiniz. Oysa bir bakalım. Ahu Tuğba; Robert Lisesi ve Kanada, Concordia üniversitesi mezunu. Oysa Başar; Sait Mitchel Fransız lisesi mezunu. Hülya Koçyiğit, konservatuar mezunu balerindir. Filiz Akın'da TED Ankara kolejlidir. Filmlerinde bakarsanız, çoğunlukla vasat melodramdır. Aydemir Akbaş, o kadar Galatasaray liselidir ki, sırf mezun olabilmesi için, Mili Eğitim Bakanlığı onayıyla, ona tek kişilik tiyatro bölümü ve sınıfı açılmış, mezun edilmiştir. Bunar ve bunlar gibi bir sürü sanatçının filmlerinde aldıkları bu kalbur üstü eğitimi göremezsiniz.
Benzeri yüz küsur imzacı yetmez amacı aydınlarda da görebilirsiniz. 2008-2011 arasında, Balyoz- Ergenekon davalarının bir sahtekarlık olduğu biliyordum. O aydınların bunu nasıl anlamadıklarını da anlamıyordum. Yabancı dil bilmeyen, vasat bir taşra üniversitesinin, lisans mezunu bir öğretmendim ki, halen de öyleyim. Onlar ise kalbur üstü üniversitelerden lisans, yüksek lisansa, doktora yapmışlardı, yurt dışındaki namlı üniversitelerde eğitim görmüşlerdi. Hatta çoğu akademisyendi.
Onlarda eksik olan, batı ahlakıydı. Türkiye'de geleneksel, muhafazakar bir söylem vardır, batının ahlaksızlığını almayalım diye. Sanki doğunun ahlaksızlığı daha iyiymiş gibi. Rönesans'tan beri gelişen entellektüel-ayınlanma ahlakını da almak gereklidir. Eğitilirken değil, çalışırken de ileri bir milletin gerdi olmak, bir padişaha yada beye kul olmamak gereklidir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder