ÖVÜNME BAHSİ
Her zaman öncü olamadım
Yok bende önderlik vasfı
Önder olamadım hiçbir olaya
Sadece bir hevesli oldum
Olanların kıyısında ve köşesinde
Lakin uzakta kalamazdım tarih yazılırken
Bir devrin eşiğine gelmişken
Seyredemezdim uzaktan
Olanları ve olacakları
Seyredemezdim uzaktan
Gerçek bir isyanı
Sonu ne olursa olsun
Bu yüzden Ankara’daydım
Gezinin tam ortasındaydım.
11 Eylül 1973 yılında faşist bir darbeyle devrilen Şili'nin sosyalist başkanı Salvador Allende'yi, ölmeden önce radyodan yaptığı konuşmayla anıyoruz.
Allende’nin ölümünden hemen önce radyo’dan yaptığı veda konuşması:
Dostlarım,
Hiç şüphe yok ki, bu sizlere seslenmek için son fırsatım. Hava Kuvvetleri Magallanes Radyosu’nun vericilerini bombaladı.
Sözlerim sitem değil, hayal kırıklığı taşıyor. Umarım, kendi sözlerine ihanet edenlerin utancı olurlar... Şili’nin askerleri, birer unvandan ibaret başkomutanları, kendi kendini Donanma Komutanı ilan eden Amiral Merino, daha dün Hükümet’e sadakatini sunan, bugün ise kendini Carabinero’ların (paramiliter polis) başı ilan eden General Mendoza…
Bu koşullarda, sözlerim sadece işçilere: Teslim olmayacağım!
Bu tarihi dönemeçte, halka olan sadakatimin bedelini hayatımla ödeyeceğim. Ve onlara, binlerce Şilili’nin tertemiz vicdanına serptiğimiz tohumların kuruyup gitmeyeceğinden şüphem olmadığını söyleyeceğim.
Güçlüler ve bize üstün gelecekler, ancak toplumsal dönüşümler ne suçla ne de güçle bastırılabilir. Tarih bizimdir, tarihi toplumlar yapar.
Ülkemin emekçileri, adalete olan büyük özleminizin ancak bir sözcüsü olan, Anayasa’ya ve kanunlara bağlı kalacağına söz vermiş bu adama gösterdiğiniz sadakat için teşekkür ederim. Sizlere seslenebildiğim bu son anda, yaşadıklarımızdan ders çıkartmanızı diliyorum: Yabancı sermaye, emperyalizm, gericilikle birlikte Silahlı Kuvvetlerimizin kendi geleneğini bozmasına varan koşulları hazırladılar. Bu geleneğin kurucuları General Schneider ve Komutan Araya da, bugün dışarıdan aldıkları destekle kendi çıkarlarını ve imtiyazlarını korumaya çalışan aynı sosyal kesimin kurbanlarıdır.
Esas olarak size sesleniyorum, ülkemin mütevazi kadınları, bize inanan köylü kadınlarımız, çocuğunu esirgediğimizi bilen anneler… Size sesleniyorum Şili’nin fikir işçileri kapitalist toplumun avantajlarından bahsedip duran meslek örgütleri ve sendikalar tarafından yaratılan kargaşaya karşı çalışmaya devam eden yurtseverler… Size sesleniyorum, ülkemin gençleri, öğrencileri, şarkılarını söyleyenler, bize neşelerini ve mücadele ruhunu verenler… Size sesleniyorum Şili’nin insanları, işçiler, köylüler, aydınlar, zulüm görecekler ülkemizde faşizm saatlerdir iş başında. Harekete geçmesi gerekenlerin sessizliği karşısında terörist baskınlar yapıyor, köprüleri havaya uçuruyor, demiryollarını kesiyor, gaz ve petrol borularını imha ediyorlar. Suçludurlar. Tarih onları yargılayacaktır!
Hiç şüphe yok ki Magallanes Radyosu susturulacak. Sakin ve metalik sesim sizlere ulaşamayacak. Sorun değil. Sesimi duymaya devam edeceksiniz. Her zaman yanınızda olacağım. En azından, onurlu ve ülkesine sadık bir adam olarak hatırlanacağım.
Halkım kendini savunmalı ancak kurban etmemelidir. Halkım, kendisinin yok edilmesine veya kurşunlarla delik deşik edilmesine izin vermemeli, ancak aşağılanmaya da müsaade etmemelidir.
Ülkemin işçileri, Şili’ye ve yazgısına inanıyorum. Başka insanlar, ihanetin galebe çaldığı bu karanlık ve acı anı yenecekler. Siz de bunu bilerek ilerlemeye devam edin er ya da geç, o büyük caddeler tekrar açılacak ve özgür insanlar yeni bir toplum oluşturmak için o caddelerden yürüyecekler.
Yaşasın Şili! Çok yaşa halkım! Yaşasın işçiler!
Bunlar benim son sözlerim, fedakarlığımın boşuna olmadığından eminim. Sonunda, en azından, suçu, alçaklığı ve ihaneti cezalandıracak bir ahlak dersi olacak.
Santiago de Chile, 11 Eylül 1973
Türk basın tarihinde üzerine kitap yazılması gereken bir dönemdir kupon savaşları. Buna kısa süreli bakkal çıraklığım sırasında, 1993 yılında ben de yaşadım. Markette çalıştığım kısa süre, kupon savaşlarının ilk raundu olan ansiklopedi savaşlarına denk gelmişti. Sabah gazetesi, uzun bir ismi olan bir ansiklopedinin sadece birinci cildini vereceğini söylemişti. Bunun için yüksek bütçeli bir reklam kampanyası yaptı. Bizim markete de bir gün önceden geldi ansiklopedi ciltleri. Pek çok kişi önceden ısmarlamıştı. Bizim marketin bir de günlük servis yaptığı müşteriler vardı. Ben sekiz tane, her gün Sabah gazetesi alanlar için ayırmıştım. O gün geldiğinde dükkana yarım saat geç gittim, büyük hataydı. Ahali, patrondan önce (dükkanı iki kardeş işletiyordu, adlarını unuttum) sıraya gelmişler, çabucak ansiklopedileri alıp, gitmişlerdi. Biz ise günlük abonelerimizi düşünüyorduk. Neyse ki benim ayırdıklarım eldeydi. Sokakta isteyenlerin ısrarlarına karşın bu sekiz cildi, Sabah gazetesi abonelerine götürdüm. Lakin gene de bir tane eksik kalmıştı. Kendime ayırdığımı evden aldım, onu verdim. Kızkardeşim, kırk uılda bir tane işe yarar bir şey getirdin, onu da götürüyorsun diye serzenişte bulundu.
O günü atlattık, gazete ertesi gün, bir milyon kadar bastı ve dokuz yüz bin küsur iade aldı. Birinci cildi alanların, devamını getireceğini ummuşlardı muhtemelen. Oysa herkes birinci cildi aldı, devamını getirmedi. O bir cilt, evlerde bir fetiş objesi olarak kaldı, zamanla da pek çoğu kayboldu.Aynı gazete, iki yada üç hafta sonra 250 gram pakette çamaşır deterjanı verdi, kimse doğru dürüst ilgilenmedi. Bu olay kupon savaşları döneminin çok hatırlanan olaylarından biridir. Bir diğeri de gene Sabah gazetesinin dağıttığı mini müzik setinin abartılı minikliği ve kupon biriktirenlerin yaşadığı sinir krizidir. O zamanlar walkmenler vardı, bir de müzik setleri. Bu müzik setleri, plak, kaset ve cd gibi değişik fotmatlardaki sesleri yayınlar, devasa hoparlörleri ile konu komşuya da müzik yayını yaparlardı. İnsanlar, reklamlardaki mini kelimesini tam anlamamış, walkmen'den bile küçük olan bu şeyleri aldıkları için öfke duymuşlardı.
Kupon savaşı yavaş yavaş başladı. Seksenlerde kuponları zarfa gönderiyor, gazetenin İstanbul'daki merkezlerine posta ile gönderip, noter huzurundaki çekilişi bekliyordunuz. Hatta dönemin başbakanı Turgut Özal'ın eşi, böyle bir çekilişle televizyon kazanmıştı. (https://onbinkitap.blogspot.com/2022/07/turgut-nereye-kostu.html) Sonra bir ara gazeteler, kazı-kazan tipi hediyeler veriyordu. Pek çok kumarbaz, bir şey çıkmayınca, gazeteyi almıyordu. Bu yüzden bir kaç zaman boyunca kupon biriktirmek gerekliydi. Kupon biriktirme, benim hatırladığım kadarı ile gene Sabah gazetesinin 5'erli gruplar halinde, Nobel ödüllü yazarlara ait 25 kitabı vermesi ile başladı. Sonra çığ gibi büyüdü, Müzik setleri, halılar, kilimler vesaire vesaire.
Mini müzik setinden sonra bu ilgi düşer gibi oldu. İnsanlar ağır bunalım geçirmişti. Sonra özel yasa çıkarıldı. Önce reklamlarla ilgili olarak, bir obje, yanında büyüklüğü kıyaslanacak başka bir obje ile fotoğraflanıp, öyle reklam edilecekti. Sonra kuponla verilecek ürünler, kültür ürünleri, yani kitap-kaset-cd ve benzeri materyaller ile sınırlandırıldı.
Sabah gazetesi, bu yasaklamadan evvel bazı grip ürünler verdi. Özellikle iki Körfez savaşı (Yani Irak'ın Kuveyt'i işgali ve Irak'tan geri alınması ile, Amerika'nın Irak'ı işgali arasında kalan süre) arasında, ne zaman Amerikan ordusu harekete geçer gibi olsa, askeri bir şeyleri kuponla veriyordu. Deri ceketleri, bombardıman ceketi diye verdi. Bir sürü oyuncak Amerikan askeri verdi. Hatta bir seti, harekat iptal edilince vermekten vazgeçti. Yeni nesil, dolma kalem-tükenmez kalem arası kalemleri, pilotlar kullanıyor diye, pilot kalem olarak verdi. O zamanlar ödevleri, el yazısı ile dolma kalem kullanarak yazardık. Z kuşağı, hatta Y kuşağı bilmez, bu dolma kalemlere, şırıngaya su çeker gibi mürekkep çekerdik. İki sayfalık ödevde bile her tarafımız mürekkep olurdu. Pilot kalemler zamanla dolma kalemleri piyasadan sildi.
Bu dönemde gazeteler, bir sürü ek verir, bazen de bir kitabı, cd ve dvd'yi tek bir gazeteyle veya gazetenin üzerine biraz para vererek alabilirdiniz. Gazeteler, özellikle hafta sonları, bazen bir kiloya yakın kağıttan oluşurdu. Kadın eki, çocuk eki, edebiyat eki ve bir sürü şey. Dergilerde pek çok promasyon verirdi. Sadece kitap, kaset, cd, dvd, poster, çıkartma falan değil, bazen sabun, diş macunu ve poşet çay verdiği de olurdu. Dergiler, aralık yada ocak ayında kalın yayınlar yapar, yılın özeti verirlerdi.
Bu dönemde, gazeteden çok, İhlas ev aletlerini pazarlama şirketi olan Türkiye gazetesini, konudan ayrı tutuyorum. Türkiye gazetesi, Işıkçılar tarikatının yayın organı olarak, özellikle küçük ev eşyası satma derdindeydi. Zaman gazetesi, hiç kupon-hediye işine girmedi. Radikal gazetesi ise, o zavallı tirajı ile Aydın Doğan'a bir de kupon-hediye masrafı yapamazdı.
Daha önce Radikal ve Yeni Yüzyıl gazetelerinin hiç kara geçmediklerini yazmıştım. (https://onbinkitap.blogspot.com/2023/09/nilufer-golenin-korosuradikal-yeni.html) Bu iki gazete, yandaş reklamları ve muhasebe oyunlarına rağmen kar etmiyordu. Yeni Yüzyıl, bir ara Yeni Yüzyıl kitaplığı diye bir seri kitap verdi, daha doğrusu vermiş. Arada bir sahaflarda rastlıyorum. Kupon savaşları, doksanlarda tırmandı, özellikle özel televizyonlar yaygınlaşınca daha da azdı. Diğer yandan gazeteler, son derece pahalı yöntemlerle tirajlarını arttırmıştı. Üstelik kısmen 1993'de Türkiye'de internetin başlaması da kağıt gazetelere darbe vurmaya başladı. Zor bela arttırdıkları tirajlar, iki binli yılllardan sonra düşmeye başladı. Hele koronadan sonra, iade masrafları almamak için, baskı sayısını da azalttılar.
Diğer yandan şunu düşündüm. Diğer gazeteler, bu yer yer çok abartılı promasyon ve hediyeleri sonucu zarar etmiyor muydu? Gazete çıkaran medya kuruluşları, televizyon kanalları da kurmaya başlamışlardı. Kanallarda ilk yıllarda, haberlerden sonra günün yorumu yapan kişiler olurdu. Engin Ardıç, Meriç Köyatası ve Güneri Civaoğlu, bu işi ilk yapanlardı. (O zamanlar henüz 4-6 kişilik grupların saatlerce konuştukları programlar yoktu) Lakin fark edildi ki, konuşmanın ikna ediciliği yoktu. İnsanlara yazıları okutmaya ihtiyaçları vardı, hatta insanlara kitap okutmaya ihtiyaçları vardı ki, siyaset üzerinde etkili olabilsinler, seçimleri yönlendirebilsinler.Uzan ailesi, sadece Star değil, bir sürü küçük televizyon ve radyo kanalına sahipti ve bir gazetenin gereğini ancak 1999 yılında anladı. İlk başlangıçta bir dağıtım engeli ile karşılaşınca, kendi dağıtım şirketini kurdu. O zamanlar gazetelerde kar marjı %4 gibi komik bir rakamdı, %20'e çıkardı. Pringles marka pahalı patates cipsleri başta olmak üzere pek çok promasyon yaptı. Muhtemelen Star gazetesi de genelde zarar ediyordu.
Kupon çılgınşığının bir sebebi de internet ve sosyal medya çağının yaklaşmasıydı. İnternet sitelerinin popülerliği, internet dışındaki tiraj ve reytingleri ile beraber kalkınıyordu. Önce çok izlenen kanal, çok satan gazete olacaktınız ki, çok tıklanasınız.
Aslında burjuvanın pek çok medya kuruluşuna desteğinin sebebi, ürünlerinin satımından çok, politiktir. Medya patronları ise aslında asıl patronları komprodorlarıdır. (mümessil-bayi) (https://onbinkitap.blogspot.com/2023/08/2002-secimlerinde-medya-manipulasyonu.html)
Bir de son olarak. Fetöcülerin meşhur Zaman gazetesi, 2006'dan aşama aşama pek çok yere tamamen ücretsiz dağıtılmaya başlandı. Okullarda müdür ve müdür yardımcılarına, doktorlara ve pek çok kişiye, istemese de Zaman gazetesi her gün dağıtılıyırdu.
BOZUK DÜZEN
Olup bitenler çileden çıkarıyor insanı.
Memleket baştan başa azapla kıvranıyor,
Yıldan yıla büsbütün allak bullak.
Bir öncekini aratıyor her geçen yıl.
Kargaşalık var ülkede, yıkımın eşiğindeyiz.
Kapı dışarı ettiler adaleti,
Haksızlık kol geziyor hükümet çevrelerinde.
Tanrıların tasarıları karman çorman,
Tanrı buyruklarına aldırış eden yok.
Memleketin durumu berbat,
Ne tarafa baksak çile,
Halk yas tutuyor kentlerde de taşrada da…
Millet yoksulluktan perişan,
İnsanlarda ne saygı kaldı ne sevgi.
Huzur sultanları bile ter ter tepiniyor.
*****
Gün doğunca baş çeviriyoruz.
Gece olanları görmemek için.
Olup bitenler çileden çıkarıyor insanı:
Dertler tümen tümen geliyor bugün.
Yarın ıstırapların seli kopup gelecek.
Memleket baştan başa tedirgin,
Ama ağzını açıp tek kelime söyleyen yok.
Masum insan kalmadı artık,
Herkesin işi gücü fesat.
Yürekler yas içinde, tasa içinde.
Komut verenle komut alan bir örnek,
İkisinin de dünya umurunda değil.
Her sabah kalkar kalkmaz görüyoruz durumu,
Ama düzeltmek için çabaya girişmiyoruz.
Dün neyse bugün de o…
Miskinlik sinmiş insanların yüzüne,
Kimse laf anlamıyor,
Anlayıp kızanlar bile dilini tutuyor.
Yaman bir acıyla kıvranıyorum durmadan:
Yoksullar zengin karşısında güçsüz…
Ne acıklı bunu görüp de haykırmamak.
Ama anlamayanlara dil dökmek daha acı.
İnsan, sesini yükseltmeye görsün,
Başlıyor gerçekleri bilmeyenlerin öfkesi.
Bugünlerde herkes sırf kendini dinliyor;
Kendinden başkasına inanan yok.
Hiç ilişki kalmadı gerçekle söz arasında…
Mısırlı şair Ankhu ’nun yazdığı bu şiir Prof. Dr. Talat Halman tarafından Türkçemize kazandırılmıştır.
Taş duvar, demir karyola ve yerlerde sayısız izmaritler.
Helanın pis kokusu, rutubetli, sıkıntılı, nikotinli,
Türk faşizan üstünlük duygusunu uzun zamandır işlenen bir şeydi. (https://onbinkitap.blogspot.com/2023/09/fasizan-ustunluk-duygusu.html) Bu duygu, temelinde kimlik ve muhafazakarlık içeriyordu. Genel anlamda Kürt, Alevi ve modern yaşayan ailelere düşman bir zihniyeti barındıryordu. Her zaman örtük şekilde iktidardı. 2002'de açıkça iktidar oldu. İktidar da bu üstünlük duygusunu her fırsatta pekiştirdi. Muhalefete muhalefette, kısmen de bilmeyerek, buna destek oldu.
Kılıçdaroğlu yerine İmamoğlu yada Mansur Yavaş aday olsaydı da sonuç değişmeyecekti. Çünkü muhalefeti Kılıçdaroğlu'ndan uzaklaştıran iktidar medya ve trollerinin yeni stratejisi muhtemelen hazırdı. Bir kere solcu görünümlü AKP trolleri, inşaatçı-müteahit ve ANAP geçmişi ile yeterince solcu değil diye saldıracaktı. İmamoğlu'nun eşi Alevi. Sağcı-muhafazakar seçmene de bu özelliği hatırlatılacaktı. Mansur Yavaş'a da, daha 2013'de, Melih Gökçek'e, dönemin içişleri bakanı Efkan Ala'nın YSK'yı ziyareti ile kaybettiği seçimleröncesinde, aslen Beypazarılı değil, Makedonya göçmeni olduğu dedikodusu yayıldı. Bu iddiaları Mansur Yavaş red etti. Bu iddiaların arkasında, Alevi kökenli olduğu iması vardı. Kendisinin elli yıllık Ülkücülük geçmişi bir anda CHP'den aday olunca silinmişti.
Öte yandan yandaş medya, Mansur Yavaş ve Ekrem İmamoğlu'na asıl saldırılarını, aday olmasından sonrasına saklıyordu. Daha ne kadar saldırabilir diye soruyorsanız, 2002 seçimlerine bakın. (https://onbinkitap.blogspot.com/2023/08/uzan-ailesinin-ve-genc-partinin-siyasi.html) (https://onbinkitap.blogspot.com/2017/10/doksanli-yillar-6-uzan-ailesi-ve-yesim.html) 2002'de medya, seçimlerden önce de Cem Uzan'a saldırıyordu ama öyle var gücü ile saldırmıyordu. Cem Uzan ve Genç Parti, ANAP, DYP ve MHP'den oy tırpanlayıp, bir de bu üç partiyi baraj altı bırakmalı, on aylık AKP'yi, %35 ile tek başına iktidar yapmalıydı. Hedefe ulaşınca, medyanın saldırısı inanlımaz arttı. Hele de RTÜK, Star televizyonuna 30 (otuz) gün kapatma cezası verince ilk sersemliğini yaşadı. (Cem Uzan'ın Erdoğan'a şerefsiz başbakan dediği konuşmayı yayınladığı için bu kapanma cezası verilmişti.) Ardından da ifşalar, itiraflar geldi. Meger daha önce kimse Uzan ailesi hakkında bildiklerini anlatmıyormuş.
İşte Mansur Yavaş ve Ekrem İmamoğlu'nun da başına benzer şeyler gelecekti. Netekim Kılıçtaroğlu'na montaj kaset kumpası yapıldı. İmamoğlu ve Yavaş için de benzer tuzaklar çoktan kurulmuştu muhtemelen. Çünkü sözde muhalif kitle de faşizan üstünlük konumunu kaybetme korkusundaydı. Kılıçdaroğlu ile ilgili videonun sahte olduğunu, iktidar yanlısı seçmen de biliyordu. Bu montaj videolar, sağcı seçmene, faşizan üstünlük konumunu ve duygunu kaybedeceksin uyarısıydı.
Oysa duygu bir yana, konumu çoktan kaybetti. Alevi yada Kürt olmak, belki devlet memuru olmak için bir engel ama bunu baştan kabullenirsen KPSS dersanelerinde sürünmüyorsun. Kendine yeni bir yol çiziyorsun. Kaldı ki torpil sisteminde parti üyesi olma, akraba olmaktan çok, para ilişkileri döndüğünden, solcu ve Alevi birinin torpili bir AKP'liden fazla olabiliyor. AKP'li bir kalantorun işi bir solcuya, Kürt'e, Alevi'ye düşebiliyor. (https://onbinkitap.blogspot.com/2023/08/masum-degilsin-kucuk-insan.html)
Sadece Alevi ve Kürt olmadıkça kendini üstün sanma sanısı var. Seçimlerde, muhalif görünen seçmende de bu belli oldu. Kılıçdaroğlu'nun her seçimde yenilmesi de iktidara yetmiyor. Bir Alevi, hemde Alevi-Kürt'ün CHP'nin başında olması bile, onların üstünlük duygusuna zarar veriyor. Buna bile tahammül edemiyor. Oysa bu yoksullaşmadan,faşizan üstünlük duygusunu terk etmeden çıkış yok. Üstelik iktidar, sağcı ve Sünni halkı, üstünlük piramidinin altına atmaya hazırlanıyor. Piramidin üstüne Sünni Arap ve zengin göçmenler geçiyor.
Oysa Türkler, Araplardan üstün olduğunu düşünmüyor. Hatta Arapların kendisinden üstün olduğunu düşünmüyor. Hatta Arapların kendisinden dindar olduğunu da düşünmüyor. Arapların, Kuran'ı Kerim üzerine oturmak gibi dini hassasiyetleri pek yok. Türkler İslamı Araplardan değil, o zamanlar Sünni olan Horasanlı İranlılardan, Taciklerden öğrendi. Bu sebeple Türkçedeki dini kavramların pek çoğu Arağça değil, Farsça.
Türkiye'de pek çok Arap'ın garip bir şikayeti var. ''Türklerin Araplara saygısı yok.'' Türkler dinsiz, dine saygısı yok, yabancı düşmanı yada ırkçı demeden önce, Araplara saygısı yok, diyorlar. Bunu demelerinin sebebi, özellikle zengin Arapların gittikleri ülkelerde bahşiş umudu ile yerel halktan iltifat görmeleri. Diğeri de Türkler hariç diğer ülkelerin genelde Arap hakimiyetinde Müslüman olmaları. Türklerin ise Araoların koruyucu olmaları ve en nihayetinde onlara egemen olması, Arapları küçük görmelerine sebep olmuştur. Bence Türkler ve Kürtler, Müslüman olduğuna pişman olmuş ama bir kere inanınca da vazgeçemiş milletlerdir. (https://onbinkitap.blogspot.com/2019/08/dinsizlik-turleri-3-soven-dinsizlik-2.html) Araplar, 732 Puvatya savaşından sonra Hristiyan alemine karşı gerilemiş, çare olarak da Türk, Kürt ve Çerkezlerden köle ordular kurmuşlar, bu köle ordular da Araplara efendi olmuşlardır. (Tulunoğulları ve İhşitler Türk, Eyyübiler Kürt ve son dönem Memluk hanedanı Çerkez kökenlidir.) Arapların, İslamiyetin ilk 100-150 yılındaki hızlı genişlemesinin sebebi, tam da İslamın ilk çıkış yıllarında Akdeniz havzasını ve batı Asya'yı vuran Jüstinyanus vebası ile, İslamdan üç yüz yıl önce çıkmış Mani dinidir. Tekrar toparlanan Doğu Roma (Bizans) ve İran'a (Samaniler ve Büveyhiler) karşı Abbasi halifeleri, Selçukluların koruyuculuğuna girmişlerdir. Türkler, gerek Selçuklu, gerek Osmanlı devrinde Arapları asker olarak görmemiş, devlet kademelerinin üst makamlarında Araplara yer vermemiş, meşhur amiral Barbaros Hayrettin Paşa, Arapların asker değil, basit birer yağmacı olduklarına dair özel bir rapor bile yazmıştır.
Buna bir de birinci dünya savaşına arapların Thomas Lawrence ve Getrude Bell gibi casusların peşinden gidip (Araplar da kendi kadınlarını 2. sınıf vatandaş yapıp, İngiliz kadınlarının lafını dinliyorlar), Osmanlı'ya ihanetini de eklersek, Arap kavramının ülkemizde çok da iyi anılmadığı anlatır. Burada asıl sorun, iktidarın Türk halkını piramidin altına itmeye çalışması. Bu yüzden milliyetçiliğe saldırıyor. Oysa ülkemizde sağ iktidarlar, Alevi ve Kürt düşmanlığını ince ince işlemişti. Bu iki topluluk incelikle dışlanmıştı. (https://onbinkitap.blogspot.com/2022/12/sagcilarin-alevilik-sorunu.html) Hatırlıyor musunuz Erdoğan'ın aklabalığa, biliyorsunuz Kılıçdaroğlu Alevi deyişini ve dinleyenlerin yuh çekişini? Ya evde zor tutulan milyonlar? Bu kadar kışkırttığınız insanlara, sen gene benim gösterdiğim hedeflere saldır ama yeni Arap efendilerine itaat et mi diyeceksiniz.
Tabi Türkiye'de sağı yıllarca besleyen Suudi Arabistan devletine bağlı Rabıta kurumu (https://onbinkitap.blogspot.com/2021/03/ugur-mumcunun-rabita-eseri.html) böyle bir sanuç beklemiyordu. Murat Ağırel, 2020 ylında yayımlanan Sarmal kitabında da Rabıta'nın Türk siyasal islamını çok eskilerden beri beslediğini çok iyi anlatıyor. Ancak faşistleşmiş kitleye, üstelik asla çıkamayacakları bir üst sınıfa itaat ettiremezsiniz.
Mükemmel, iyinin düşmanıdır derler. Mükemmeli istemek için, buna hakkımız var mı diye sormalıyız. Seksenli yıllarda yarışmalarda birinciliğe layık eser bulamama modası vardı ve ikincilik ödülü alan da bu ikinciliği yutardı.
Türkiye'de bu anlamsız düşünce, siyasi partileri, özellikle CHP (eskiden SHP)'yi az solcu ya da az Atatürkçü bulmakla devam ediyor. Az Atatürkçü bulma modasını da iki binli yılların başında Doğu Perinçek ve partisi (Şimdilerin Vatan, o zamanların İşçi partisi) tarafından başlatıldı. Kaldı ki kendisi ve İşçi partisi doksanlı yıllarda çok fena Kürt sevicisiydi ve İşçi partisinin Kürt oylarını alarak %10 barajını aşma hayalleri vardı. Hadep kapandıktan sonra, Kürtler, İşçi partisine oy verecekti. Hayaller ve hayaller...
Perinçek ilginç bir kişi, bu ilginçlik babasının MİT'in üst düzey yöneticisi olması, kendisinin de, kendi dediğine göre (internette Ertuğrul Kürkçü ile olan meşhur videosunda dediği gibi) Dev-Genç'e adını veren kişi. Hayatı boyunca önce Marksist-Leninist, sonra Maoist oldu. Önce Kürtçü, sonra Türkçü oldu. Önce Fetö düşmanı, sonra, Türkçe olimpiyatları şeref misafiri oldu. Önce AKP muhalifiydi, şimdi yandaş oldu. Bütün bu yıllar içinde Perinçek ve ekibinin sürekli saldırdığı ve sabit tek düşmanı cardı, CHP (ya da SHP). Sorsanız hayatı boyunca solcu olmuştur.
Perinçek gibi pek çok solcu vardır, yıllardır enerjilerini sosyal demokratlar ve Atatürkçülere saldırdıkları kadar, sağcı her hangi bir kuruma saldırmamışlardır. Ayrıca bu çok solcuların, özelleştirme hayranı, yetmez amacı liberal solu, sosyal demokratlardan daha çok severler.
Şu günlerde de halen muhalefete muhalefet edenlerin haline bakın. Hele de Nihat Genç ve Veryansıncılar... Bence onlar da Perinçek gibi yakalarına birer ampul rozeti takmalılar. 15 Temmuza kadar hoca efendi destanını tutturanlar, şimdilerde iktidarda en ballı yerlerde, kendisi ve ekibi, zorlama detaylardan, muhalefette Fetöcü arıyor.
Son Sedat Peker olayına dikkat edin, Sadece iktidar tarafında değil, muhalefet tarafında da onu susturmak isteyen çok oldu ve hatta çok solcu Birgün gazetesi, Erk Acarer'in işine son verdi.
Gerçek şu ki, solcu dediğimi hatta radikal solcu dediğimiz kişi ve kurumları, sağ ile, hatta Ülkücülerle çok sıkı ilişkileri var. Peker'in de bahsettiği Bir Gün Tek Başına romanını okurken aklıma gelen, daha ellili, kırklı yıllarda içlerinde bir sürü ajan-provokatör varmış, olmuştu. Deniz Gezmiş ve arkadaşları için Amerikalı askerlerle ilgili bir bölüm okumuştum. Askerleri öldürmeye karar veriyorlar ama kurşunu sıkacak kişi son anda vaz geçiyor. Sonra aynı kişi, Kızıldere'de Türk askerine ateş açıyor.
Sonra dikkat ettim, 12 Eylül öncesi denen dönemde, hiç Amerikan askeri ölmemiş.
Şimdi de başımızda her şeyi satıp, savıp, yağmalayan bir iktidar var. Bir de bu canavara karşı var gücü ile mücadele eden bir muhalefet.
Yapmamız gereken bellidir.
